Iets teveel informatie in boeiend verhaal

Met Water & Vuur begint de Brug der Getijden reeks van David Hair. Oorspronkelijk is dit een tetralogie (4 boeken), maar om commerciële redenen heeft Luitingh dit gesplitst in 8 Nederlandstalige boeken. En dat is te merken, aan het eind van dit eerste boek floept als het ware het licht gewoon uit. Niets geen cliffhanger of afgesloten deel.

Water & Vuur speelt zich af in Urte, een wereld gesplitst in twee continenten: in het noorden ligt Yuros, in het zuiden Antiopia. Beide continenten zijn gescheiden door een onbegaanbare oceaan. Waarom die oceaan niet doorkruist kan worden is niet helemaal duidelijk. In het boek wordt kort aangestipt dat door grote kosmische veranderingen in het verleden de oceaan erg onstuimig geworden zou zijn, dat nemen we dan maar even aan. Gelukkig zijn er magiërs die in staat waren een brug te bouwen tussen beide continenten. Alleen is dat dan wel weer op een onhandige manier gedaan: de brug ligt de meeste tijd onder water en is alleen eens in de 12 jaar toegankelijk (tijdens de Getijdenvloed).

In het begin ging het nog goed, de brug werd gebruikt om handel te drijven in luxe en uitheemse goederen. Maar conform de menselijke aard liep het al gauw uit de hand: slaven werden geronseld, edelen in het noorden werden jaloers op de kooplui die te (invloed)rijk werden en gebieden in het zuiden werden bezet waar uiteraard de oorspronkelijke bewoners niet van gediend waren. Nu is het bijna weer zover dat de brug tijdelijk toegankelijk zal zijn, dus raken de gemoederen wederom verhit.

David Hair heeft een rijke wereld geschapen met veel achtergrondinformatie. Héél veel achtergrondinformatie. Zo is er achterin het boek uitgebreide informatie na te lezen over personen, plaatsen, gebeurtenissen in de geschiedenis, maanden en seizoenen, religies, magie (Gnosis) en zelfs een woordenlijst voor de verschillende talen. Ik vind veel informatie in een fantasyboek prettig, maar ik heb hier de indruk dat het een beetje teveel van het goede is. Het hele verhaal leest wat moeizaam door alle details die je moet verwerken. De Gnosis magie is wel origineel uitgewerkt.

David Hair heeft religies en gebruiken uit ons huidige bestaan verwerkt in het boek, of dat een pluspunt is moet elke lezer zelf maar uitmaken. Ik vind dat een fantasyboek vooral fantasie moet blijven en het voelt te gemaakt als je het gaat hebben over een berkina (boerka), de shihad (jihad), de Kasistham (Koran) en het Amteh (Islam) geloof met daarbij de Kruistochten uit het Noorden. Ik heb zelf niets met religie en vond de nadruk daarop derhalve ook iets teveel in het boek. Tevens heb ik moeite met te lezen over een cultuur waarin het gebruikelijk is om kleine 13-jarige meisjes te gaan uithuwelijken aan veel oudere mannen die hen vervolgens gebruiken als fokvee en tevens hun vrijheid beperken.

Los van de vele details en de referenties naar bestaande culturen, is het toch een boeiend verhaal. We volgen zoals gebruikelijk in fantasyboeken meerdere hoofdpersonen die elk hun steentje zullen gaan bijdragen aan de gebeurtenissen. Elena Anborn, de lijfwacht van de koninklijke Nesti familie, Alaron Mercer, een jonge leerling magiër die niet van edele (lees: volbloed/halfbloed magiër) afkomst is, Ramita Ankeshara, een Lakh meisje dat moet trouwen met een oude magiër en Kazim Makani, haar verloofde die Ramita achterna gaat samen met Jai, de broer van Ramita, om haar weer terug te krijgen. Met in de achtergrond dus de sluimerende aanstaande strijd. Op naar het tweede (eigenlijk slot van het eerste...) boek.