Weinig diepgang, maar wel veel drones

In Winterwereld van A.G. Riddle, deel 1 uit de Lange Winter trilogie, wordt het leven op onze Aarde bedreigt. Om onverklaarbare reden neemt het zonlicht langzaam af en verandert de Aarde in een onleefbare ijsvlakte. Mensen verplaatsen zich naar voormalige woestijnen om zo lang mogelijk in leven te blijven. Ondertussen wordt een team van specialisten de ruimte in geschoten om onderzoek te doen naar de oorzaak en een oplossing te vinden.

De schrijver heeft de science fiction elementen voor ons herkenbaar gehouden. Het ISS (International Space Station) draait, net zoals nu, nog steeds zijn rondjes om de Aarde, we reizen niet naar andere zonnestelsels, we hebben geen ruimtekolonies of enorme ruimteschepen en het verblijf in de ruimte voelt nog steeds erg benauwd aan (zonder zuurstof ben je kansloos). Toch heeft Riddle zich wat vrijheden geoorloofd voor het verhaal. Zo duurt een ruimtereis die normaal jaren zou kosten in het boek een paar weken.

De hoofdstukken wisselen tussen twee hoofdpersonen: James en Emma. Jammer genoeg zijn de hoofdpersonen een beetje als bordkarton neergezet: James is een soort superman die alles weet en alles kan, terwijl Emma zich in het boek zich niet veel verder ontwikkeld dan de "vrouw die verliefd wordt op James". Dat we het verhaal concentreren op deze twee personen heeft als voordeel dat het overzichtelijk blijft en lekker wegleest. Zo hoef je geen uitgebreide lijsten met namen en locaties bij te houden. Een groot nadeel is dat de andere personen die in het boek voorkomen alleen maar namen zijn die je later weer kunt vergeten.

Het eerste deel gaat over het onderzoek naar de oorzaak en vindt plaats in een ruimteschip. Behalve Emma en James hebben we nog een zestal personen in het ruimteschip die we in het verhaal verder grotendeels negeren en feitelijk alleen als vulling dienen. Kan iemand zich na het lezen van dit boek de arts Izumi nog herinneren? Of Min de navigator? Behalve het lanceren van een enorme hoeveelheid geavanceerde drones, die de ruimtevaarders blijkbaar in korte tijd in elkaar kunnen zetten, gebeurt er verder ook niet zoveel.

Wie hoopt dat het verhaal zich wat breder ontvouwt als we ons weer verplaatsen naar de Aarde komt bedrogen uit. We volgen nog steeds James en Emma in de Tunesische nederzetting waar het ondertussen wel steeds kouder wordt. We lezen dat er op Aarde nog drie grote allianties over zijn, maar verder krijg je geen informatie over de gesteldheid van de rest van onze planeet. Riddle houdt het verhaal klein. Er is een zijsprongetje naar de broer van James en zijn vrouw die een verstoorde relatie hebben met James vanwege gebeurtenissen in het verleden, dat stelt niet zo heel erg veel voor. Ook maken we kennis met Oscar, maar de ontknoping rond Oscar komt voor de lezer niet als een verrassing. Behalve de temperatuur nemen ook andere essentiële behoeften af: voedsel gaat op rantsoen en er is net nog genoeg stroom om in leven te blijven. Gek genoeg zijn we ondanks het tekort aan stroom en faciliteiten nog wel in staat om een vloot enorme ruimteschepen te bouwen en deze te lanceren met als doel het probleem dat onze Aarde bedreigt aan te vallen...

Is het nu een slecht boek? Nee hoor, als je niet met erg hoge verwachtingen aan het boek begint leest het lekker weg. Persoonlijk had ik er alleen meer van verwacht. De apocalyptische situatie op Aarde komt nauwelijks aan bod, terwijl je dat door de cover van het boek wel zou verwachten. Uitgeverij Iceberg deed lang heel erg moeilijk over het uitgeven van e-books, waardoor ik met mijn e-reader buitenspel stond, maar nu ze eindelijk overstag zijn gegaan voelt deze eerste kennismaking wat teleurstellend aan. Wel ben ik nieuwsgierig naar de rest van het verhaal, dus ga ik met een positieve instelling door naar de volgende delen.