Dit is geen jurassic Park

Misschien dat de cover mij ietwat misleidt heeft. Het boek ziet er goed uit, ligt goed in de hand, geen lange hoofdstukken en heeft een goed thema. Zeker als je pas geleden in de krant hebt kunnen lezen dat er 2 reuzen wolven gekloond zijn. Dus, net als veel van zijn andere boeken zijn de thema's van Preston nooit zo ver gezocht.
Het verhaal begint met een brute aanval op een pas getrouwd echtpaar die op huwelijksreis zijn in het Erebus reservaat. Een reservaat waar men o.a. wolharige mammoeten hebben gekloond.
Francis Cash, een rechercheur en de sherrif James Colcord moeten samen werken om de dader of daders op te sporen in het resort.
In het resort vinden er op dat moment ook opnames plaats voor een nieuwe Hollywood blockbuster.
Francis gaat met de James op pad en komen steeds meer tegenwerking tegen en komen al snel tot de conclusie dat er wel eens heel andere belangen zouden kunnen meespelen dan alleen maar eco terroristen.
Vol goede moed aan dit boek begonnen en in feite had ik al gewaarschuwd kunnen worden door een stukje zelfbevlekking van de schrijver. Er wordt gevraagd , door een personage naar een bepaald boek en of het spannend is en daarin geeft de schrijver schaamteloos blijk van een staaltje zelfoverschatting door een boek te noemen dat hij zelf geschreven heeft met zijn partner Lincoln Child en het duivels spannend te noemen. Bloedserieus!
De personages die de schrijver verder introduceert blijven eendimensionaal en komen nooit echt tot leven. Er is een willekeurige goudzoeker die omschreven wordt als een soort Hill Billy maar zodra deze zijn mond open doet komen er definities van geologische oorsprongen uit die in een wetenschappelijk onderzoek niet zouden misstaan.
Dan een rouwende vader die ook al stereotype is en de baas van Frances, die hier steeds als Cash wordt aangeduid die het prototype van een baas is die alle successen van zijn medewerkers naar zichzelf toetrekt.
Op pagina 130 begint de spanning weer wat toe te nemen maar dit houdt de schrijver niet lang vol.
Wat er dan volgt zou je zo in een ouderwetse Tarzan film kunnen aantreffen en het is dan ook snel al duidelijk in welke hoek je de dader of daders moet zoeken.
Op pagina 250 ben ik begonnen met verticaal lezen omdat de schrijver de spanning er gewoon niet in wist te houden.
Alle actie elementen zijn heel erg voorspelbaar en het einde is...tsja....lachwekkend.
Als je het nawoord leest, wat langer is dan de meeste hoofdstukken kun je niet anders concluderen dat de schrijver bloed serieus is geweest en een soort prangende noodzaak heeft ervaren om dit boek te schrijven.
Het plezier is echter niet te vinden.
Daarom mijn vergelijking met Jurassic Parc, een boek vol spannende actie momenten. Dit boek bevatten misschien 3 of 4 spanningsmomenten en de tijd daartussen was wel heel langdradig.