Mooi, mooier, ....

Het eerste boek van Raynor Winn, Het zoutpad, vond ik een prachtig en krachtig verhaal. Ik las hier en daar de opmerking dat ze wel 'erg zeurderig' overkomt zo nu en dan, en ik ervoer dat ook wel zo maar ik vond het krachtig dat ze dat gewoon heeft laten staan en dat het niet weg is geredigeerd. Want...als je je nu echt inleeft, verbeeldt en meebeleeft, hoe zou jij erin staan? Door een suffe menselijke fout je hebben en houden verliezen, op straat komen te staan, dakloos te zijn en dan ook nog een levensbedreigende diagnose van je geliefde met wie je dit lot deelt? In de UK? Halloho!!!
Wat het eerste boek meesterlijk maakte, was voor mij de natuurbeschrijving of meer nog de natuurbeleving. Raynor Winns vermogen om je in taal de natuur van het Coastal Path te laten ervaren vind ik onovertroffen.
Op naar het tweede boek derhalve en dat stelde, ondanks dat er niet een heel boek lang gewandeld werd, niet teleur. Ik vind het zelfs beter dan Het zoutpad omdat het niet meer van hetzelfde is, maar de wordingsgeschiedenis van het eerste boek vertelt inclusief de persoonlijke ervaringen, angsten, onzekerheden en overwinningen van Raynor Winn bij het schrijven en dan nog doorspekt met wat haar natuurbeleving met haar doet en wat het betekent. De beschrijvingen zijn weer zo sterk dat je als lezer mee-ervaart wat de natuur en de elementen kunnen doen met en voor een mens.
Raynor en haar man Moth, schrapen een leven bij elkaar, vinden een toekomst, hoezeer ook getekend door Moths progressieve ziekte met voorspelbare afloop door van het nu hun toekomst te maken en dat intens te beleven.
Dat er ook nog gewandeld wordt in IJsland in een poging de helende kracht van het wandelen op het Coastal Path terug te vinden, maakt het nog mooier omdat het hier om zo een heel ander en vreemd landschap gaat.
Ik blijf het grappig vinden dat de schrijver, Raynor Winn, in mijn ogen en oren Rain or Wind heet. Over speaking names gesproken -mijn fantasietje dan.
Deel drie, Landlijnen, ligt klaar. Zou die het mooist zijn?