Bijzonder gewoon

Toen ik het boek kocht op de omslag, want ik vind honden nu eenmaal leuk -al heb ik er zelf geen- vermoedde ik dat het een wat somber boek zou zijn. Op de achterflap staat aangekondigd dat het dier zal sterven. Maar ja, ik vond de foto erg mooi, zo een hond met baasje aan het strand, in verstilling.
Het motto deed mij niet anders vermoeden, want "Zweten zul je voor je brood, todat je terugkeert tot de aarde waaruit je bent genomen: stof ben je, tot stof keer je terug. Genesis 3:19, " waardoor ik wat moeite kreeg om met lezen te beginnen.
Toen ik eenmaal begon met lezen, heb ik het boek slechts één keer weggelegd, want een mens moet af en toe slapen, maar tjongejonge, wat een fijn boek.
Het lijkt zo gewoontjes, 24 uur uit het leven van een man, Henk, maar in die 24 uur komt zijn hele leven langs en vooral zijn gedachten en filosofietjes, angsten, dromen, bedenkingen, verlangens, verdriet, hoop, fantasie en nog veel meer. Wat mij ervan doordringt dat iedereen in elke dag zijn of haar hele leven meeneemt/draagt of leeft in alles wat er gebeurt en in alles wat hij/zij denkt, ziet, beleeft en in alle onzekerheden die er altijd zullen zijn.
De verteller lijkt samen te vallen met Henk, de klank van de verteller is van eenzelfde kleur als de gedachten van Henk en ook die verteller, die je 'de alwetende' verteller zou kunnen noemen, die weet gewoon lekker niks en net zo min als Henk, treurt hij daar om, maar deelt hij zijn overpeinzingen en schildert mogelijke perspectieven, zoals hij ook die van Henk deelt.
Het boek 'Kees de jongen' vindt Henk een van de mooiste boeken die hij ooit heeft gelezen. Zo een gewone jongen, vol levenslust. Henk is voor mij een evenwijdige parallel van Kees. Het scheelt een eeuwtje in tijd en een 40 jaar in mensenleven, maar toch.
En dan is er heel veel te genieten in taal, bewoording, frasering, beeld. Glashelder groot en klein en alles verbindend, zoals " 'Zo, jochie,' zegt hij hardop maar met de nodige moeite doordat zijn keel wordt dichtgeknepen door een acuut begrip van de diagnose hartfalen, door zijn machteloosheid, door het besef van zand dat tussen de vingers glijdt, kortom, door het volstrekt waardeloze ontwerp van dit leven, deze wereld en dit universum, 'nu zijn we weer thuis, jij en ik..." en diep treurig geestig: "Ze maakt vazen die gestileerde vrouwenlichamen voorstellen, een verbeelding van Moeder Aarde, als Henk het goed begrijpt. Ze heeft het hem wel eens uitgelegd in een gesprek dat verliep als een terminale ziekte, ondraaglijk, en met een fatale afloop, namelijk Henks voornemen om nooit meer een woord met haar te wisselen." (Wat nog een lastige opgave blijkt ook.)
Een fijn, heel fijn boek.