Fascinerende mix van culturen, sociale omgangsvormen, talen en technologie

Dit is een recensie van een tweede deel in een serie. De tekst bevat enkele spoilers voor het eerste deel.

Luna: Wolf Moon is het vervolg op het in 2015 verschenen Luna: New Moon. In het eerste deel introduceerde Ian McDonald de vijf grote families die op de maan van de 22e eeuw de scepter zwaaien en liet hij zien hoe ze elkaar naar het leven staan. De vergelijking met George R.R. Martins A Song of Ice and Fire dringt zich nadrukkelijk op in het boek. De auteur zelf sprak al eens van ‘the game of domes’. Het moet gezegd worden dat er inderdaad weinig andere opties zijn dan winnen of sterven. Intriges mogen dan de boventoon voeren in het plot, McDonald heeft er toch meer van gemaakt dan Martin op de maan. De lezer doet er dan ook verstandig aan om de parallel met Martin uit het hoofd te zetten. Voor de marketingafdeling is het leuk, maar McDonald als schrijver heeft de vergelijking met Martin niet nodig.

Een van de vijf draken op de maan is gesneuveld. In een uitbarsting van geweld is de Corta familie weggevaagd. De grondlegster van het bedrijf is overleden, net als een deel van haar nageslacht. Hun nederzetting op de maan is verwoest, het bedrijf opgeslokt door het conglomeraat van rivaliserende MacKenzies en hun bondgenoten de Asamoahs houden zich angstvallig stil. De familie is echter niet met wortel en tak uitgeroeid en ze zijn niet voor niets uitgegroeid tot één van de vijf grote families op de maan. De overlevenden zinnen op wraak.

Iets dat meteen opvalt aan Luna: Wolf Moon is dat er een stuk meer vaart in zit dan het eerste boek. Met name de eerste helft van Luna: New Moon, is vrij traag. McDonald gebruikt een hoop pagina’s om zijn personages neer te zetten. Pas als alle stukken op hun plaats staan barst het verhaal echt los. In dit tweede boek gaat het vanaf het eerste hoofdstuk in een moordend tempo. Waar de vijf families elkaar lange tijd in dynamisch evenwicht hielden, is het systeem nu in onbalans. De ene na de andere poging om het gat te vullen dat Corta Helio heeft achtergelaten mondt uit in strijd, bedrog en verraad.

Wraak is eigenlijk het meest dominante thema in het boek. Lucas, de erfgenaam van Adriana Corta wordt door zijn vijanden dood gewaand. Hij laat dat voorlopig even zo, zelfs voor zijn naaste familie, en zet zijn leven op het spel om zijn positie terug te veroveren. McDonald gebruikt zijn verhaallijn om ons iets meer van de aarde te laten zien. Lucas is op de maan geboren en kan daarom eigenlijk niet terug naar de aarde. Zijn lichaam is niet bestand tegen de hoge zwaartekracht en het bombardement aan allergenen en bacteriën en virussen waaraan hij op aarde blootgesteld zou worden. Zijn drang om wraak te nemen is zo overweldigend dat hij het toch probeert.

McDonald beschrijft hier het ongelofelijk zware trainingsprogramma dat Lucas zichzelf oplegt en het enorme lijden dat hij desondanks moet ondergaan voor een korte tijd op aarde. Het effect van lage zwaartekracht op het menselijk lichaam is één van de grootste uitdagingen voor de ruimtevaart. De fysiologische veranderingen in spieren en botten worden na verloop van tijd onomkeerbaar. De medische details kloppen mogelijk niet helemaal maar het dilemma waar mensen die lange tijd op de maan verblijven voor gesteld worden, is heel treffend beschreven. McDonald heeft het in de cultuur van de maan verweven. Zo is er een ‘Moon Day’, de dag waarna terugkeer naar de aarde dodelijk wordt geacht, en een bijnaam voor de veel te gespierde, recent gearriveerde immigranten. Het is een van de vele voorbeelden van de details die McDonalds Luna tot een volwaardige cultuur maken.

Het zijn niet alleen de Corta’s die op wraak zinnen. De MacKenzies hebben ook zo hun problemen en dan vooral intern. Het hoofd van de familie is inmiddels oeroud en doet er medisch gezien alles aan om in leven te blijven. Hoewel formeel met pensioen, heeft hij nog altijd veel invloed in de familie. Zijn erfgenamen zouden het graag helemaal van hem overnemen maar over de manier waarop zijn ze verdeeld. Er is maar een klein zetje van buitenaf nodig om dit sluimerende conflict tot ontbranden te brengen. De vraag is eerder wie het wanneer doet dan of het zetje gegeven wordt.

Een derde laag van conflicten speelt wat meer op de achtergrond. Ook hier spelen gevoelens van wrok en haat een grote rol. De Suns, de Voronstovs en de Asamoah spelen elk zo hun eigen spelletjes. Ze zijn minder impulsief en heetgebakerd dan de Corta’s en de MacKenzies maar hebben allemaal zo hun eigen tactieken om de overige families het leven zuur te maken. Moord en geweld worden daarbij niet geschuwd, zij het op iets minder brute wijzen dan waar de MacKenzies voor tekenen.

Toch staat tegenover alle gruwlijkheden ook de nodige heroïek. De maan is, zeker als er dingen kapot gaan, geen vriendelijke omgeving. Het verhaal beschrijft de nodige levensbedreigende situaties. Karakters die zich buiten de nederzettingen begeven raken regelmatig verzeild in races tegen de klok. Je kunt immers maar een beperkte hoeveelheid zuurstof meenemen. Deze scènes bevatten vaak de nodige zelfopoffering, creatieve ontsnappingen en gewaagde reddingsacties. Op de maan van Ian McDonald ligt het drama voor het oprapen. Hoe dieper de families lijken te zinken in hun zelfgecreëerde spiraal van geweld en verraad, hoe sterker de menselijke drang om te overleven en je naasten te beschermen wordt.

Op één punt voldoet het boek niet aan de verwachtingen. Oorspronkelijk was de serie neergezet als een duologie. Hoewel Luna: Wolf Moon een sterkere verhaallijn kent dan het eerste deel, is het toch overduidelijk dat McDonald nog niet klaar is met dit verhaal. Tot dus ver is er nergens een aankondiging van een deel drie maar McDonald laat de lezer met een stevige cliffhanger achter. Een conflict tussen een aantal van de vijf draken en de aarde lijkt onafwendbaar. De meeste lezers zullen er niet over klagen. Er zit nog meer dan genoeg potentie in deze setting voor een derde deel.

Luna: Wolf Moon is een prima tweede deel van de serie. Het tempo in het verhaal is stevig opgevoerd maar er is nog altijd ruimte voor McDonalds fascinerende mix van culturen, sociale omgangsvormen, talen en technologie. Van de allergie voor buitenlandse woorden die Engelstalige redacteuren nog wel eens dwars zit, blijkt in deze roman gelukkig niets. De auteur mikt heel bewust op een enorm dramatisch verhaal. Op sommige momenten dreigt het soapgehalte van het plot het boek iets te gaan overheersen maar over het algemeen weet McDonald het net binnen de perken te houden. Afgezien van het afleveren van een afgerond verhaal, lost hij de belofte van Luna: New Moon helemaal in. Er alsnog een trilogie van maken is misschien nog niet zo’n slecht idee.