Niet geslaagd.

Op een veel belopen pad is het moeilijk fris gras te laten groeien… Het thema pesten-trauma-wraak is in de thrillerliteratuur zo’n veel belopen pad. Als ik alleen nog maar kijk naar ons eigen taalgebied dan kom ik bijvoorbeeld Liesbeth Van Kempen (Verpest) tegen, of Loes den Hollander (Mij zie je niet), Christian De Coninck (Wraak), Natasza Tardio (Moordvrienden) enzovoort. Ik waag het niet naar de internationale thrillerwereld te kijken, want dan wordt de lijst echt eindeloos. Je moet als auteur dan ook van goeden huize zijn om rond dit thema een thriller te kunnen schrijven die nog iets nieuws vertelt, die nog verrast, die nog origineel is, die de lezer nog oprecht boeit. Met De postzegelverzamelaar heeft de Zwitserse schrijver Nicolas Feuz een verdienstelijke, maar niet bijzonder geslaagde, poging ondernomen.

Het verhaal gaat over een jongen die in zijn kinder- en jeugdjaren mentaal en fysiek bijzonder zwaar wordt gepest en vernederd. Hij groeit op, maar komt niet los van het opgelopen trauma. Het mensonterende onrecht dat hem is aangedaan blijft aan hem vreten, het achtervolgt hem en overwoekert zijn hele bestaan. Als volwassen man ziet hij uiteindelijk maar één manier om uit die neerwaartse spiraal te ontsnappen: hij moet wraak nemen, en die zal verschrikkelijk zijn.

Feuz is niet aan zijn proefstuk toe, De postzegelverzamelaar is al het zesde deel in een serie rond procureur Jemsen. Hij is dus een ervaren schrijver en dat is goed te merken aan zijn vlotte, onderhoudende schrijfstijl. Het verhaal is bij momenten ongemeen spannend, en is behendig goed opgebouwd naar een verrassende apotheose. Ondanks de vaak té gedetailleerde ‒ en soms zelfs herhalende ‒ beschrijvingen weet Feuz toch nog een aangenaam tempo aan te houden.

De postzegelverzamelaar heeft dus alles wat een steengoede thriller moet hebben. En toch, na de laatste pagina bleef ik achter met het gevoel géén goede thriller te hebben gelezen. Het boek heeft immers, wat mij betreft, een probleem met de geloofwaardigheid. Als thrillerlezers zijn we wel een en ander gewend, en een stevig potje gruwel schrikt ons niet af, maar het personage dat Feuz op ons loslaat is gewoon té gruwelijk, té beestachtig, té ontmenselijkt, té duivels. Dit is Michel Fourniret, Jeffrey Dahmer, Marc Dutroux, Ted Bundy, Jack the Ripper, Charles Manson, András Pandy en nog een paar van die malloten in één persoon verenigd. En dat is een beetje te veel van het goede (of kwade, zo je wilt). Plots wordt dit personage een karikatuur, en zodra dit gevoel de kop opsteekt stort het hele verhaal als een kaartenhuisje in elkaar en kan het onmogelijk nog ernstig worden genomen.