Waardeloos

"De belofte van Pisa," geschreven door Mano Bouzamour, lijkt op het eerste gezicht een ambitieus project waarin het leven van Sam, een jongen van Marokkaanse afkomst, centraal staat. Echter, wanneer men dieper graaft, onthult zich een verhaal dat tekortschiet op meerdere fronten, niet in het minst op het gebied van literaire kwaliteit.

De schrijfstijl van Bouzamour is ronduit teleurstellend. Met een overmatig gebruik van eenvoudige taal, doorspekt met straat- en scheldwoorden, mist het werk de finesse en diepgang die men van een literair stuk mag verwachten. Deze keuzes in taalgebruik kunnen weliswaar bedoeld zijn om authenticiteit te verlenen aan het personage Sam en diens ervaringen, maar ze dragen bij aan een algehele indruk van literaire armoede.De poging tot vernieuwing, door het verhaal van een Marokkaanse jongen die zich afzet tegen zijn eigen gemeenschap centraal te stellen, voelt eerder aan als een gemiste kans.

Bouzamour schijnt zich te verliezen in generalisaties en negatieve stereotyperingen, die de personages reduceren tot karikaturen in plaats van ze te voorzien van de gelaagdheid die noodzakelijk is voor een overtuigende vertelling. De personages, met name uit de Marokkaanse gemeenschap, worden op een dermate negatieve manier afgeschilderd dat het grenst aan karaktermoord, waardoor elke vorm van empathie of begrip moeilijk op te brengen is.De plot zelf biedt weinig tot geen vernieuwing of diepgang, en volgt een voorspelbaar pad dat weinig ruimte laat voor echte karakterontwikkeling of verrassende plotwendingen.

Het verhaal leest gemakkelijk weg, dat wel, maar dit enige lichtpuntje kan niet verbloemen dat de inhoud zwaar tekortschiet.De populariteit van het boek, met name onder bepaalde lezersgroepen, doet vermoeden dat het inspeelt op controversiële thema's en sentimenten binnen de samenleving, mogelijk met commercieel succes als enige drijfveer.

Deze benadering, hoewel marketingtechnisch begrijpelijk, draagt bij aan een cultuur waarin provocatie en sensatiezucht boven inhoudelijke kwaliteit en literaire waarde worden gesteld."De belofte van Pisa" blijft daarmee een dieptepunt binnen de Nederlandse literatuur, een werk dat, ondanks of misschien juist vanwege zijn provocatieve natuur, weinig bijdraagt aan het literaire landschap of de maatschappelijke discussie. Het is een gemiste kans om een betekenisvolle dialoog aan te gaan over identiteit, integratie en de complexiteit van het leven tussen twee culturen.