Wat heb ik gelezen?

Pepijn Lanen, beter bekend als Faberyayo, brengt ons met Sjeumig een boek dat – zoals de titel al doet vermoeden – behoorlijk eigenzinnig is. Het boek heeft een kaft die intrigeert: kleurrijk, surrealistisch en bijna te mooi om waar te zijn. Maar zodra je begint te lezen, blijkt al snel dat de inhoud minstens zo vreemd is als je al vermoedde.

De schrijfstijl van Lanen is ontegenzeggelijk uniek, met zinnen die soms voelen als een free-jazz-compositie: chaotisch, onvoorspelbaar en af en toe verrassend raak. Het verhaal lijkt bij momenten alle kanten op te springen, alsof de auteur niet kan kiezen tussen absurdisme, humor en diepe zelfreflectie. En dat is precies waar het boek zich verliest – of misschien juist zijn kracht vindt, afhankelijk van wat je zoekt in een verhaal.

De personages zijn vaak zo bizar dat het moeilijk is om een emotionele connectie te voelen, maar misschien is dat ook de bedoeling. Het boek leest als een stream of consciousness van een auteur die vooral plezier lijkt te hebben in het schrijven, zonder zich al te veel zorgen te maken of de lezer hem kan volgen.

Hoewel Sjeumig zeker niet voor iedereen is, valt niet te ontkennen dat het iets bijzonders heeft. De kaft, bijvoorbeeld, is een kunstwerk op zich en verdient een plekje op de koffietafel, zelfs als je het boek nooit uit zou lezen. Of dat genoeg is om het als geslaagd te beschouwen, blijft de vraag.

Conclusie: Sjeumig is een boek dat je óf verliest in zijn grilligheid, óf bewondert om zijn lef. Eén ding is zeker: het is even vreemd als memorabel. De kaft? Een dikke 10. De inhoud? Daar mag je zelf een oordeel over vellen.