Heel knap hoe de verschillende verhaallijnen langzaam in elkaar schuiven. Ik werd echt het verhaal ingezogen.

Ik heb dit boek gekregen omdat ik in Leiden werk. Een groot deel van het verhaal speelt zich daar
af.
Bij het lezen van de proloog wist ik niet welke kant het op zou gaan.
Je bent toeschouwer van een onvolledig gezin van twee kinderen en een moeder die aan het eten zijn in een huis in voormalig Joegoslavië. Althans, de kinderen eten, de moeder zit alleen maar apathisch voor zich uit te staren. Maar dan gebeurt er iets waardoor je voelt dat er veel onheil gaat volgen.
In het eerste hoofdstuk krijg je al snel een idee welke kant dat onheil op zal gaan. En op zich klopt dat idee ook wel, maar heel anders dan je verwachtte.
Hoewel de dader voor mij al vanaf pagina tien min of meer bekend was, wordt pas aan het einde duidelijk wat er precies is gebeurd en waarom dat is gebeurd is.
Heel knap hoe de verschillende verhaallijnen langzaam in elkaar worden geschoven totdat aan het einde het plaatje compleet wordt. Ik wil niet teveel verklappen, want dat zou een spoiler zijn.
Op de achterflap staat dat de auteur, Jacques van den Berg, veel ervaring heeft in de communicatie en journalistiek. Ik weet niet of daar een direct verband is, maar zijn schrijfstijl is direct, helder en pakkend. Ik werd echt het verhaal ingezogen.
Hoewel het geen echte thriller is in de klassieke zin van het woord (‘en wat gaat er nu gebeuren..?’), is het wel degelijk een pageturner. Want je wordt steeds nieuwsgieriger naar wat er precies gebeurd is en hoe de verbanden zijn.
In de laatste twee zinnen van het boek zijn Elise en Hanne, twee leden van het onderzoeksteam, stil en aangedaan: ‘Elise knikte… Hanne zei niets.’
Daar had je ook mijn naam bij kunnen schrijven, want dat gold ook voor mij. Ik was er echt even stil van.
Knap geschreven!. Een dikke vijf sterren!