Dit leg je niet zomaar even neer.

Een boek waar ik wel even over na moest denken en dat vind ik meestal de betere.
De schrijfstijl, ‘vlot’ zeggen anderen, vond ik in het begin stressvol. Verschillende gebeurtenissen die elkaar willekeurig lijken op te volgen, een gedachte van de hoofdpersoon leidt ‘zomaar’ naar een uitweiding die er op dat moment niet toe doet. Maar denken en associëren we niet allemaal op die manier? De een misschien meer dan de ander, in elk geval ik raakte gewend aan de schrijfstijl en het voordeel van korte zinnen is dat je zinnen niet vaak hoeft terug te lezen om ze te begrijpen.
Het onderwerp, een jonge vrouw die op onderzoek is naar wie ze is, heeft me laten nadenken. Waarom willen we eigenlijk iedereen in een hokje laten passen? Het is een moeilijke en vaak eenzame zoektocht voor elke jongere, of niet meer jongere en nog meer als je niet tot de ‘norm’ (heteroseksueel) hoort. De hoofdpersoon valt toch niet op mannen, maar op vrouwen. Voelt zich toch geen vrouw, maar ook niet direct helemaal man. Deze zoektocht wordt vooral aangegeven met de vele seksuele relaties, af en toe erg beeldend. Ik vond het af en toe wat Jan Wolkers-achtig. Interessant toen ik jong was, nu vindt ik dit enigszins te veel en irritant
De hoofdpersoon bleef me wel genoeg boeien om het boek uit te lezen, ook omdat ze de lezer aanspreekt als gesprekspartner.