Lezersrecensie
Anti-climax
Hier kom ik nog op terug
Aan dit boek is veel aandacht besteed en hierdoor besloot ik het boek ook te gaan lezen. Sciencefiction is altijd interessant dus Nederlandse sciencefiction prikkelt mijn idee om te kijken hoe een nuchtere Hollandse kijk op zaken zich verhoudt tot een fantasieverhaal.
Op zich is de ‘tijdmachine’ simpel bedacht; geen ingewikkeld, wetenschappelijk uitleg over tijdreizen, maar gewoon een deur op Schiphol die je naar Los Angeles brengt en verder een overstap naar een zelf gekozen tijd in jouw verleden. De hoofdpersoon mag een fout in zijn verleden goed maken en daar krijgt hij vijf pogingen voor. Tijdens deze pogingen neemt de ex-filosofie student de lezer mee in zijn overpeinzingen, belevenissen en teleurstellingen met constant die herkenbare constatering: Had ik maar dit of dat gedaan…
De ontwikkelingen ontvouwen zich rustig zonder opmerkelijke acties. Hier en daar zijn er kleine hints die aan het einde van het boek duidelijk worden, maar die tijdens het lezen niet blijven haken. Je blijft je afvragen waar al die verhaallijnen naar toe gaan. Interessant is de vijfde poging waarbij onze man en zijn toenmalige medestudenten (die hij nooit meer heeft terug gezien) bij elkaar komen (in 1987) en moeten zien uit te zoeken waarom zij bij elkaar zijn gebracht, wat ze precies moeten goedmaken en hoe terug te keren naar de tegenwoordige tijd.
Ik verwachte dan ook een ingenieuze climax! Helaas, ik was verrast en verbaasd, maar ook zeer teleurgesteld en voelde me zelfs even ‘genaaid’. Is het toch geen sciencefiction? Had even de indruk dat Rob van Essen geen inspiratie meer had om een ‘goed’ einde aan zijn boek te geven. Velen denken er anders over en aangezien het boek de Libris Literatuurprijs heeft gewonnen, dus…
Aan dit boek is veel aandacht besteed en hierdoor besloot ik het boek ook te gaan lezen. Sciencefiction is altijd interessant dus Nederlandse sciencefiction prikkelt mijn idee om te kijken hoe een nuchtere Hollandse kijk op zaken zich verhoudt tot een fantasieverhaal.
Op zich is de ‘tijdmachine’ simpel bedacht; geen ingewikkeld, wetenschappelijk uitleg over tijdreizen, maar gewoon een deur op Schiphol die je naar Los Angeles brengt en verder een overstap naar een zelf gekozen tijd in jouw verleden. De hoofdpersoon mag een fout in zijn verleden goed maken en daar krijgt hij vijf pogingen voor. Tijdens deze pogingen neemt de ex-filosofie student de lezer mee in zijn overpeinzingen, belevenissen en teleurstellingen met constant die herkenbare constatering: Had ik maar dit of dat gedaan…
De ontwikkelingen ontvouwen zich rustig zonder opmerkelijke acties. Hier en daar zijn er kleine hints die aan het einde van het boek duidelijk worden, maar die tijdens het lezen niet blijven haken. Je blijft je afvragen waar al die verhaallijnen naar toe gaan. Interessant is de vijfde poging waarbij onze man en zijn toenmalige medestudenten (die hij nooit meer heeft terug gezien) bij elkaar komen (in 1987) en moeten zien uit te zoeken waarom zij bij elkaar zijn gebracht, wat ze precies moeten goedmaken en hoe terug te keren naar de tegenwoordige tijd.
Ik verwachte dan ook een ingenieuze climax! Helaas, ik was verrast en verbaasd, maar ook zeer teleurgesteld en voelde me zelfs even ‘genaaid’. Is het toch geen sciencefiction? Had even de indruk dat Rob van Essen geen inspiratie meer had om een ‘goed’ einde aan zijn boek te geven. Velen denken er anders over en aangezien het boek de Libris Literatuurprijs heeft gewonnen, dus…
1
Reageer op deze recensie