Prettig leesvoer in tijden van corona

Er is meteen aan het begin al een lijk, maar toch is Het geheim van Grace meer een prettig feelgoodboek dan een harde thriller waarin de bloedspatten je om de oren vliegen. Schrijfster Mariska Overman, die eerder al drie goed ontvangen policiers schreef rond ex-rechercheur Isabel Dieudonné, stuurt haar hoofdpersoon Maud naar het weelderig groene Ierland, waar haar tante Josie woont. Ze heeft die zus van haar moeder slechts een keer eerder gezien, als jong meisje nog, maar onlangs kreeg ze een mysterieuze brief waarin haar tante schrijft dat ze haar iets ‘van levensbelang’ heeft te vertellen. 

Dat laat Maud zich geen twee keer zeggen. Thuis in Nederland is het sowieso niet uit te houden, omdat haar vriend er een scharreltje op na bleek na te houden. Dus vliegt ze naar Ierland, huurt een auto ‘waarvan de koppeling schraapte en de remmen piepten’, en rijdt naar het afgelegen huis van haar tante.  Eenmaal daar aangekomen is het mis: er staan politiemannen en medisch personeel voor de deur. Tante Josie is net dood gevonden, ze is van de trap gevallen, zo lijkt het. Een naar ongeval. 

‘En nu stond ik hier, voor het witte huis, samen met tientallen mensen die ik niet kende en die mij aankeken alsof ik rechtstreeks uit de hemel was gedaald. Of uit de hel.’ 

Ieder weldenkend mens zou wellicht na zo’n gebeurtenis weer naar huis zijn gevlogen, maar onze Maud (ze doet iets in de fotografie) blijft in Ierland, ze gaat zelfs in het witte huis wonen. Wijlen Josie had geen familie, maar was wel geliefd in de omgeving – ieder moment staat er wel een bekende van haar ongevraagd in de woonkamer. Het zijn het ene moment aantrekkelijke mannen (‘wauw, ogen blauwer dan... nou ja, dan de zee, om maar eens een cliché te gebruiken’), het andere moment zijn het kabouterachtige politiemannetjes die op zoek zijn naar eten (‘Heb je koekjes, of taart’). 

Allengs komt Maud erachter dat haar tante Josie haar tante helemaal niet was. Ze is nieuwsgierig en gaat op zoek naar de ware geschiedenis van de dode vrouw. Daarvoor reist ze af naar Dublin. (We verklappen hier niets als we zeggen dat ze eigenlijk ook op zoek is naar haar eigen identiteit.) 

Ondertussen schetst Overman een aardig beeld van Ierland; de beschrijvingen van het groene eiland zijn over het algemeen dik in orde. Maud houdt ook van de lokale drank, en wordt vaak met een katertje wakker. ’s Nachts heeft ze dan weer rare visioenen van gedaantes die in de mist rond haar afgelegen huis scharrelen. 

‘Wat een beroerde nacht. Rond drie uur schrok ik wakker van een schrapend geluid bij de voordeur. Even dacht ik dat die maffe Burke was teruggekomen, als een zwerfhond op zoek naar eten.’ 

Clichés, kortom, worden niet geschuwd in dit boek (‘de man tegenover me was weggelopen uit een Dickensroman’), maar het is vrijwel nergens over de top. Het geheim van Grace is prettige feelgood, met een flinke scheut romantiek en toch de nodige spanning. Niet bedoeld voor de liefhebber van de keiharde politieroman, meer voor de fan van Morse, Father Brown en Midsomer Murders. Het is prettig leesvoer in tijden van corona, met een stevige vrouwelijke twist.