Topspanning tot het absolute eind

Het kan altijd nog erger. Neem het jonge echtpaar James en Elle Eversman, die na een leven aan de Amerikaanse westkust hun heil gaan zoeken in Tulsa, Oklahoma. Zakelijk ging het niet goed, daar in het westen, en ook emotioneel zat het stel niet lekker in het vel (Elle heeft een paar maanden terug haar zesde miskraam gehad). Er zit spanning op het huwelijk als ze in hun volgepakte gele Toyota door de Mojave woestijn rijden. 

Er hangt in Hinderlaag van Taylor Adams, vertaald door Fons Oltheten, meteen zo’n broeierig sfeertje dat we ook uit talloze films kennen – zeker als het stel gaat tanken bij een afgelegen tankstation, waar meteen de confrontatie volgt met een grote harde kerel die niet alles op een rijtje schijnt te hebben. Bij het wegrijden steekt James, van huis uit geen held, zijn middelvinger op. Had hij niet moeten doen, natuurlijk. 

‘”Yés,” zei hij met een brok in zijn keel. “Ik heb het gewoon gedaan.”
Haar adem stokte. “Rij nu maar snel door.”’ 

Meteen in die eerste hoofdstukjes zet Adams, een jonge Amerikaanse schrijver die ook veel voor de televisie werkt, de juiste toon neer. Verderop in de woestijn wacht William Tapp, een seriemoordenaar die het sluipschutteren tot in de kleinste finesses beheerst. Hij ligt op een heuvel te wachten op het moment dat zijn volgende slachtoffers voorbijrijden. Daartoe heeft hij een deel van de hoofdweg afgezet, zodat zijn beoogde slachtoffers een stuk door de woestijn moeten rijden. Een onverharde weg op, richting het vizier van zijn sluipschuttersgeweer. 

De volgende slachtoffers zijn natuurlijk James en Elle, die nietsvermoedend de omleiding volgen. Dat gaat een tijdje goed – met mooie vergezichten, trouwens – totdat ze op deze Shady Slope Road in de verte de terreinwagen van de man zien staan die James net even eerder zijn middelvinger heeft laten zien. Tot overmaat van ramp loopt er langs het pad ook nog een andere man, die overduidelijk de weg kwijt is. Hier, midden in de woestijn? Als James het gezicht van de man ziet, schrikt hij zich rot. 

‘Hij zwaaide een beetje heen en weer, als een vogelverschrikker die aan een wiebelige paal was vastgemaakt. (...) De vorm van het hoofd van de man klopte niet. In zijn hoofd ontbrak een stuk ter grootte van een kleine taartpunt...’ 

Wat volgt is een door Adams briljant beschreven kat-en-muisspelletje, dat je als lezer constant naar het puntje van je stoel doet schuiven. James, in de eerste hoofdstukken nog neergezet als een ietwat sukkelige man, ontpopt zich meer en meer als een held, en ook zijn vrouw Elle doet haar duit in talloze zakjes. Het is topspanning tot het absolute eind. Adams mag een betrekkelijke jongeling in het thrillergenre zijn, maar wat kan hij schrijven. Hinderlaag is een gewéldig boek.