Camilleri stelt nooit teleur

Briljante opening van het ‘nieuwe’ boek van Andrea Camilleri, Jacht op de schat. In het Siciliaanse Vigàta gaan een oude broer en zus compleet door het lint. Ze hebben zich opgesloten in hun grote appartement, de man begint met een pistool op voorbijgangers te schieten. Op hun balkon hangen onderwijl spandoeken met vrolijke teksten als: ‘Heb berouw, zondaars!’ en ‘We zetten het jullie betaald met je leven, zondaars!’ Dat kan commissaris Salvo Montalbano natuurlijk niet over zijn kant laten gaan. Hij roept de lokale brandweer op, en gaat, met gevaar voor eigen leven, met een ladder naar boven. Na wat geschermutsel wordt het stel bejaarden overmeesterd. Tot grote verbazing van Montalbano staat hun appartement vol met religieuze snuisterijen, een kamer met crucifixen in alle maten. Het wordt nog gekker: in de slaapkamer van de oude man wordt een levensgrote sekspop aangetroffen, zo’n opblaaspop, het ding ziet er vaak gebruikt uit.    

‘Het was een versleten opblaaspop, ze was een deel van haar haren kwijt, miste een oog, één borst was gerimpeld en her en der zaten ronde en rechthoekige stukjes rubber op haar lichaam. Zo te zien had Gregorio de gaten, die door de ouderdom in de pop waren gevallen, met rubber dichtgeplakt.’    

So far, so good, het oude stel, verwarde, godsdienstwaanzinnige mensen, wordt in een instelling ondergebracht en onze inspecteur kan zich weer wijden aan de geneugtes des levens. Een goede maaltijd, bereid door zijn huishoudster of in een van de vele restaurantjes in de buurt, een prettige ‘overpeinzingswandeling’, een telefoontje met zijn geliefde Livia, die in het verre Genua woont. Een bezoekje aan haar stelt hij echter steeds weer uit, tot chagrijn van zijn vriendin. Wel gaat hij gezellig uit eten met Ingrid, een Zweedse schone die in Vigàta is neergestreken.    

Maar dan wordt dat prettige leventje van onze commissaris verstoord. Er wordt in een afvalbak nog een opblaaspop gevonden, en het gekke is dat het ding er precies zo uitziet als het attribuut dat in de slaapkamer van de verwarde oude man werd gevonden, inclusief gerepareerde gaten. De commissaris staat voor een raadsel, de verwarring wordt nog groter als er rare gedichtjes op het politiebureau worden bezorgd, poëzie waarin getallen een belangrijke rol spelen. Met hulp van een jonge vriend van zijn Zweedse vriendin, een jongeman die slim is en analytisch kan denken, poogt Montalbano het raadsel op te lossen. Let wel, hij doet dat in zijn eigen tijd, er is immers nog geen sprake van een misdaad. Dat wordt anders als een achttienjarig meisje verdwijnt dat voor het laatst werd gezien toen ze in een terreinwagen werd getrokken.    

Zie hier de ingrediënten van de nieuwe ‘Camilleri’, al kun je bij dat ‘nieuwe’ natuurlijk wel vraagtekens zetten. Jacht op de schat is de vertaling van La caccia al tesoro en dat - zestiende Montalbano-deel - verscheen al in 2010. Daarna kwamen er in het Italiaans nog een aantal ‘Montalbano’s’ uit van de Italiaanse schrijver, die vorig jaar op 93-jarige leeftijd overleed.    

De kleine, sympathieke uitgeverij Serena Libri, gespecialiseerd in vertaalde Italiaanse literatuur, is als altijd verantwoordelijk voor de prettig verzorgde vertaling. Fijn vooruitzicht: als het goed is, liggen er nog minstens tien op de Italiaanse plank - bundels met korte verhalen uitgezonderd.    

Camilleri schreef rustig door tot vlak voor zijn dood. De Siciliaan, die pas vrij laat (in 1994) begon met het schrijven van thrillers, wordt wel de Italiaanse Simenon genoemd. Zijn hoofdpersoon heeft inderdaad wel wat weg van Maigret. Net als de legendarische Franse speurder is Montalbano een eenling die zijn eigen plan trekt.    

Daarnaast is hij niet al te succesvol in de liefde, heeft hij een voorliefde voor de Siciliaanse keuken (zijn gewicht is in de boeken ook altijd een thema), kampt hij met niet al te slimme collega’s zoals de dialect pratende Catarella en moet hij het hoofd bieden aan autoritaire superieuren, die het altijd beter schijnen te weten. Prettig vooringenomen, dat is onze Montalbano ook altijd.    

‘Een elegante vijftiger, een pochet in het borstzakje, een gouden bril, uiterst verzorgd peper- en zoutkleurig haar, Engelse schoenen met allerlei tierelantijnen, een snor waarvan de punten omhoog wezen. De man had zich zo rijkelijk besprenkeld dat het kantoor binnen de kortste keren vulde met een weeïge geur die op zijn maag werkte. De commissaris had hem nog niet gezien of hij had al een hekel aan hem.’    

Het verhaal meandert ondertussen rustig voort, de boeken van Andrea Camilleri doen het niet voor niks zo goed als ultieme vakantieliteratuur. Het duurt even voordat er echt bloed gaat vloeien, maar dan gaan ook alle remmen los. Over het einde laten we hier niks kwijt, maar Jacht op de schat kent een beklemmende, spannende finale. Conclusie: Camilleri stelt nooit teleur.