D.D. Warren en Flora Dane dalen af naar het dark web

Lisa Gardner tikt nijver verder aan de reeks rond rechercheur D.D. Warren. In het nieuwste deel Niet verder vertellen is ook weer een flinke rol weggelegd voor Flora Dane, die al eerder in deze politieserie een belangrijke rol speelde. Flora werd ooit ontvoerd en bracht meer dan vierhonderd dagen door in gevangenschap bij een serieverkrachter en -moordenaar. Na haar bevrijding door de FBI werkt ze als tipgever voor D.D. Warren. Daarnaast jaagt ze - uit het zicht van de politie - als ‘wraakster’ op rotzakken in de straten van Boston.

Niet verder vertellen komt meteen op de eerste pagina’s op stoom. Evelyn ‘Evie’ Carter woont met haar man Conrad in een voorstadje van Boston. Eerste hoofdstuk: Evie komt thuis, ruikt onraad, gaat de trap op en ziet haar echtgenoot doodgeschoten achter zijn laptop. Het pistool ligt er nog. Ze pakt het op en schiet meerdere keren op het scherm van de computer. De eerste conclusie van de politie is duidelijk.

D.D. Warren herkent de jonge vrouw meteen. Als meisje had Evie ooit per ongeluk haar vader, een briljante wiskundige, doodgeschoten. Het was echter nooit een zaak geworden, omdat het meisje minderjarig was en het inderdaad overduidelijk een naar ongeluk was. Maar nu dit, zestien jaar later. Hoewel Evie de moord niet bekent, heeft ze alle schijn tegen. Aan de andere kant: buren vertellen dat er minstens acht minuten tussen de eerste en laatste schoten zaten.

Het verhaal neemt een bizarre wending als Flora Dane zich met de zaak gaat bemoeien. Ze herkent de vermoorde man. Conrad Carter zat ooit in een duistere bar, waar zij als ontvoerde, gehersenspoelde jonge vrouw met haar kidnapper bivakkeerde. Met deze nieuwe kennis vraagt D.D. Warren zich af of de vermoorde man wellicht een dubbelleven leidde.

‘Geen dot.com of dot.net, maar dot.onion. Ik wist niet wat dat betekende. Het bleek een site te zijn op de onion.browser. Het dark web. Mijn man surfte op het dark web.’

Gardner bewandelt vele zijwegen: de ‘moord’ op de vader van Evie krijgt plots weer aandacht, en ook haar familieadvocaat en moeder schuiven naar de voorgrond. Daarnaast zijn er nog een aantal mysterieuze brandstichtingen. En was de vermoorde Carter eigenlijk wel een slechterik? Ze weeft het allemaal knap ineen.

De finale is, zoals we dat bij haar gewend zijn, groots opgezet. Alleen neemt ze op de laatste pagina’s wat veel tijd voor de woorden van de dader, die met het pistool in de hand de potentiële slachtoffers nog eens uitgebreid gaat vertellen hoe ze tot hun daden zijn gekomen. Maar die dader zelf zagen we dan weer niet aankomen.