Oksana

Overal waar ellende is komen ze uit hun stinkende holen, de hyena’s. Oorlogen, natuurrampen, hongersnoden. Wie ergens moet vluchten heeft een gerede kans in de klauwen van hun misdadige organisaties terecht te komen. De zwakkeren trekken ze nu eenmaal aan, de lafaards zonder greintje mededogen.

In “Oksana” volgt Donald Niedekker Lena, weeskind van een vader die ergens in de oorlog gebleven is, van een moeder die Tsjernobyl niet overleeft. Het leven bij haar grootmoeder is arm, maar relatief zorgeloos. Dansen is haar passie. Als ook die droom letterlijk aan duigen valt is er eigenlijk niks meer wat haar met vertrouwen naar de toekomst vooruit doet kijken.
Het is het moment dat de hyena uit zijn hol komt...

Hoeveel ellende kan iemand verdragen, hoe vaak kan iemand misbruikt worden voordat ze breekt? Of welke immensiteit speelt er mee waardoor iemand op blijft staan, na elke dreun? Lena bewandelt de uitersten van wat er nog aan vaste grond te vinden valt. Eén stap verder en er is de afgrond, één stap terug en er is iets van redding, hoop. Het zijn juist die emoties, die dieptes die Niedekker’s mooi, bij wijlen poëtisch geschreven roman missen, voor mijn gevoel. Als lezer wil ik op de een of andere manier mee getrokken worden in zo’n beladen leven. Ik moet me ellendig kunnen voelen met mijn hoofdrolspeelster, Lena’s verdriet moet mijn verdriet worden, haar wantrouwen moet me gejaagd bladzijde na bladzijde om doen slaan op zoek naar misschien een glimp van hoop. De enormiteit van de misdaad die begaan wordt tegen Lena is globaal. Helaas mist “Oksana” de intensiteit om dat echt over te brengen.

Donald Niedekker – “Oksana” (2016)
●●●○○ (3,5/5)

De volledige recensie, met prent en fragment, vind je op mijn blog "Ron de tijd": https://rondetijd.blogspot.com/2022/12/oksana.html