Lezersrecensie
Raam, sleutel
Is er een logisch gedrag als iemand zijn of haar meest dierbare verliest? Nee. Is er een logisch gedrag van de mensen rondom iemand die zijn of haar dierbare heeft verloren? Ja. Ik had er nog nooit zo over nagedacht, maar tijdens het lezen van “Raam, sleutel” van Robbert Welagen komt de de hele serie dooddoeners voorbij die de rouwende van het eerste gelid moet aanhoren: Neem een pauze, zoek troost in het werk/schrijven, wat ben je sterk, je mag huilen (wat vaak betekent: je moet huilen), denk aan jezelf, het is jouw schuld niet.
Karlijn zoekt de schuld van de dood van haar vriend wél bij zichzelf. Arne krijgt een ongeluk, op weg naar huis om de sleutels te brengen die zij vergeten is. In de uren daarvoor is ze geïnterviewd door Hanna, die iets bij Karlijn had weten op te wekken dat verliefdheid genoemd zou kunnen worden.
Robbert Welagen is een schrijver die zich weet te verdiepen in zijn hoofdpersonages. Hij deinst er daarbij niet voor terug om ze niet de geijkte zielepaden te laten bewandelen, maar hij weet ze uit te laten groeien tot echte mensen met een ietwat gestoorde geest (hoe gestoorder de geest, hoe echter de mens – het is iets waar ik aan denk, maar wat ik niet hardop durf te beamen). Je zou Karlijn’s gedrag redelijk gestoord kunnen noemen, irritant, maar je moet het haar vergeven want het maakt deel uit van het rouwproces. Maar is ze daar echt mee geholpen? En hoelang kan zoiets door blijven gaan?
“Raam, sleutel” (2021) is de tweede roman van Robbert Welagen die ik lees en ik ontkom er niet aan om bepaalde paralellen te trekken met zijn geroemde “Antoinette” uit 2019. Het verwerken van verlies, toen gepresenteerd in een tijdsspanne van een dag, hier uitgesmeerd over meerdere maanden. Maar het principe is hetzelfde. De traagheid van gedachten, op zich al moeilijk te bevatten, en helemaal als die het contact met de realiteit dreigen te verliezen. Het risico om daar als schrijver in te verzanden is groot, maar Welagen weet dat, juist door het geijkte normale gedrag van de mensen om Karlijn heen, te voorkomen. De zus is zo ontzettend zus. Om in te lijsten.
Robbert Welagen – “Raam, sleutel” (2021)
●●●●○ (3,5/5)
De volledige recensie, met prenten en fragmenten, vind je hier: https://rondetijd.blogspot.com/2023/01/raam-sleutel.html
Karlijn zoekt de schuld van de dood van haar vriend wél bij zichzelf. Arne krijgt een ongeluk, op weg naar huis om de sleutels te brengen die zij vergeten is. In de uren daarvoor is ze geïnterviewd door Hanna, die iets bij Karlijn had weten op te wekken dat verliefdheid genoemd zou kunnen worden.
Robbert Welagen is een schrijver die zich weet te verdiepen in zijn hoofdpersonages. Hij deinst er daarbij niet voor terug om ze niet de geijkte zielepaden te laten bewandelen, maar hij weet ze uit te laten groeien tot echte mensen met een ietwat gestoorde geest (hoe gestoorder de geest, hoe echter de mens – het is iets waar ik aan denk, maar wat ik niet hardop durf te beamen). Je zou Karlijn’s gedrag redelijk gestoord kunnen noemen, irritant, maar je moet het haar vergeven want het maakt deel uit van het rouwproces. Maar is ze daar echt mee geholpen? En hoelang kan zoiets door blijven gaan?
“Raam, sleutel” (2021) is de tweede roman van Robbert Welagen die ik lees en ik ontkom er niet aan om bepaalde paralellen te trekken met zijn geroemde “Antoinette” uit 2019. Het verwerken van verlies, toen gepresenteerd in een tijdsspanne van een dag, hier uitgesmeerd over meerdere maanden. Maar het principe is hetzelfde. De traagheid van gedachten, op zich al moeilijk te bevatten, en helemaal als die het contact met de realiteit dreigen te verliezen. Het risico om daar als schrijver in te verzanden is groot, maar Welagen weet dat, juist door het geijkte normale gedrag van de mensen om Karlijn heen, te voorkomen. De zus is zo ontzettend zus. Om in te lijsten.
Robbert Welagen – “Raam, sleutel” (2021)
●●●●○ (3,5/5)
De volledige recensie, met prenten en fragmenten, vind je hier: https://rondetijd.blogspot.com/2023/01/raam-sleutel.html
1
Reageer op deze recensie