Lezersrecensie
Schuilhuisje
Het schuilhuisje, waarin de cavia’s van de twee hoofdpersonen zich terug kunnen trekken als ze bang zijn, onzeker, of ziek, of gewoon willen slapen. “Schuilhuisje” gaat over de cavia’s en hun gedrag, maar dat is slechts bijzaak. De titel van de debuutroman van Lena Kurzen verwijst niet alleen naar het kartonnen bouwsel dat hun nieuwe eigenaren voor hun “kroost” hebben gecreëerd, maar verwijst vooral naar het cocon dat hun baasjes (geen namen, we weten alleen dat het om een ‘zij’ en een ‘hij’ gaat) zelf rondom zich opgetrokken hebben (deels zelfs zonder elkaars medeweten) en waarin ze zich beiden op hun eigen manier en om hun eigen redenen willen (moeten) terugtrekken. En je moet dat heel ruim zien: woning, werk, onuitgesproken gedachten, liefde... en meer.
Het gedrag van de hoofdrolspelers - zij als vertelster, hij als de grootste gemene deler in het kleine “gezin” - wekt regelmatig een glimlach op, en nog meer verbazing. Hun gedrag naar elkaar is niet logisch, je merkt als lezer al snel dat er iets niet helemaal in de haak is. Met beiden. Naar het eind toe komen we erachter wie er het minst “spoort”.
“Schuilhuisje” is een veelbelovend debuut, heel eenvoudig geconstrueerd lijkt het, maar ga er maar aanstaan om het tot de laatste bladzijde interessant te houden. De meeste (nieuwe) schrijvers struikelen juist op die laatste bladzijde, maar Kurzen niet. Ze laat ons in een lange “inleiding” kennis maken met de hoofdrolspelers, deelt hun soms tragikomische eigenaardigheden tegen de achtergrond van de corona-pandemie, dobber, dobber, babbel, babbel. Alles neemt een wending als de cavia’s in de afvalemmer belanden: het verhaal krijgt snelheid, spanning, de een blijkt een geheim te hebben, de ander verrast met een karaktertrek die tot op dat moment verborgen is gebleven. En het eind... logisch denk je achteraf. Maar niet nadat je van je verbazing bent bekomen.
Als je wilt mag je je even buiten de bladzijdes van het boek begeven (goede boeken nodigen daartoe uit) en bij jezelf te rade gaan.
,,Hebben we allemaal niet een “schuilhuisje”?’’ – ,,Ja!’’
,,En wat is mijn “schuilhuisje” dan?’’ – ,,Oei...’’
Zie maar hoe ver je wilt gaan in je overpeinzingen.
“Schuilhuisje” – Lena Kurzen (2024)
●●●●○ (4/5)
De complete recensie, met plaatjes en praatjes, vind je hier: https://rondetijd.blogspot.com/2025/02/schuilhuisje.html
Het gedrag van de hoofdrolspelers - zij als vertelster, hij als de grootste gemene deler in het kleine “gezin” - wekt regelmatig een glimlach op, en nog meer verbazing. Hun gedrag naar elkaar is niet logisch, je merkt als lezer al snel dat er iets niet helemaal in de haak is. Met beiden. Naar het eind toe komen we erachter wie er het minst “spoort”.
“Schuilhuisje” is een veelbelovend debuut, heel eenvoudig geconstrueerd lijkt het, maar ga er maar aanstaan om het tot de laatste bladzijde interessant te houden. De meeste (nieuwe) schrijvers struikelen juist op die laatste bladzijde, maar Kurzen niet. Ze laat ons in een lange “inleiding” kennis maken met de hoofdrolspelers, deelt hun soms tragikomische eigenaardigheden tegen de achtergrond van de corona-pandemie, dobber, dobber, babbel, babbel. Alles neemt een wending als de cavia’s in de afvalemmer belanden: het verhaal krijgt snelheid, spanning, de een blijkt een geheim te hebben, de ander verrast met een karaktertrek die tot op dat moment verborgen is gebleven. En het eind... logisch denk je achteraf. Maar niet nadat je van je verbazing bent bekomen.
Als je wilt mag je je even buiten de bladzijdes van het boek begeven (goede boeken nodigen daartoe uit) en bij jezelf te rade gaan.
,,Hebben we allemaal niet een “schuilhuisje”?’’ – ,,Ja!’’
,,En wat is mijn “schuilhuisje” dan?’’ – ,,Oei...’’
Zie maar hoe ver je wilt gaan in je overpeinzingen.
“Schuilhuisje” – Lena Kurzen (2024)
●●●●○ (4/5)
De complete recensie, met plaatjes en praatjes, vind je hier: https://rondetijd.blogspot.com/2025/02/schuilhuisje.html
1
Reageer op deze recensie
