Lezersrecensie
5000 kilometer per seconde
In een artikel dat in oktober 2022 in The Newyorker verscheen stelde Joshua Rothman zich de vraag of hij nog dezelfde persoon was als toen hij jong was. Het antwoord was ontkennend. Maar hoe groot de veranderingen zijn, dat hangt van persoon tot persoon af. Hoe groot is de wil om te veranderen?
Het is dit gegeven waar ik aan denken moest na het lezen van “5000 kilometer per seconde”. Let op, ik zeg “na het lezen”, dus niet “tijdens het lezen”. Want de graphic novel van Manuele Fior heeft wat tijd nodig om te bezinken.
“5000 kilometer per seconde” is het verhaal - met enorme sprongen in de tijd door de jaren heen - van Lucia, Piero en Nicola, de vriend van Piero.
Heel kort: Als Lucia in dezelfde straat tegenover het huis van Piero komt wonen worden ze verliefd. Terwijl Lucia voor een studieproject voor enkele maanden in Noorwegen is, begrijpt ze dat de relatie met Piero geen toekomst heeft en ze zet er een punt achter. In Noorwegen ontmoet ze Sven, met wie ze trouwt. Piero wordt archeoloog en vertrekt naar Egypte. Nicola is de figuur op de achtergrond, zeker van zichzelf, en hij weet dat hij de groothandel van zijn vader zal voortzetten en dus nooit zijn geboorteplaats zal verlaten.
Heel veel jaren later zien Lucia en Piero elkaar weer in hun oude woonplaats in Italië. Zijn ze veranderd? Is er iets na blijven smeulen van de vonk die bij hun eerste ontmoeting zo intens oversloeg? En Nicola, waar is die gebleven?
“5000 kilometer per seconde” is een verhaal in flashbacks. Emanuele Fior heeft zijn kleuren daarop afgestemd, en dat is een prachtige vondst. Zijn aquarel platen lopen niet over van details en zijn over het algemeen heel licht ingekleurd, waardoor ze iets vervlogens krijgen, een herinnering, een droom.
De enorme sprongen in de tijd, die daarbij ook nog eens niet altijd chronologisch zijn, maken het niet altijd even gemakkelijk om de draad van het verhaal weer op te pakken. Verhaaltechnisch gezien zou juist hier de grootste kracht kunnen liggen, maar ik geloof niet dat dat bij iedereen even duidelijk overkomt. Want niet iedereen is migrant, zoals Lucia en Piero (en Manuele Fior zelf) zijn. Jammer, want er worden ruimtes geschapen om via de hoofdrolspelers te reflecteren over het eigen leven. Vragen zoals die van Joshua Rothman in The Newyorker: zijn Lucia, Piero en Nicola aan het eind van hun “reis” nog dezelfde personen als aan het begin? Ben ik nog dezelfde persoon als toen ik jong was?
Fior sluit mooi af met een flashback naar de eerste bladzijdes van het boek: deden met name Lucia en Piero zich toen al niet anders voor dan dat ze waren?
Ik las het boek in het Italiaans onder de titel “Cinquemila chilometri al secondo”.
“5000 kilometer per seconde” – Emanuele Fior (2010)
●●●○○ (3,5/5)
De complete recensie, met plaatjes, vind je hier: https://rondetijd.blogspot.com/2025/01/5000-kilometer-per-seconde.html
Het is dit gegeven waar ik aan denken moest na het lezen van “5000 kilometer per seconde”. Let op, ik zeg “na het lezen”, dus niet “tijdens het lezen”. Want de graphic novel van Manuele Fior heeft wat tijd nodig om te bezinken.
“5000 kilometer per seconde” is het verhaal - met enorme sprongen in de tijd door de jaren heen - van Lucia, Piero en Nicola, de vriend van Piero.
Heel kort: Als Lucia in dezelfde straat tegenover het huis van Piero komt wonen worden ze verliefd. Terwijl Lucia voor een studieproject voor enkele maanden in Noorwegen is, begrijpt ze dat de relatie met Piero geen toekomst heeft en ze zet er een punt achter. In Noorwegen ontmoet ze Sven, met wie ze trouwt. Piero wordt archeoloog en vertrekt naar Egypte. Nicola is de figuur op de achtergrond, zeker van zichzelf, en hij weet dat hij de groothandel van zijn vader zal voortzetten en dus nooit zijn geboorteplaats zal verlaten.
Heel veel jaren later zien Lucia en Piero elkaar weer in hun oude woonplaats in Italië. Zijn ze veranderd? Is er iets na blijven smeulen van de vonk die bij hun eerste ontmoeting zo intens oversloeg? En Nicola, waar is die gebleven?
“5000 kilometer per seconde” is een verhaal in flashbacks. Emanuele Fior heeft zijn kleuren daarop afgestemd, en dat is een prachtige vondst. Zijn aquarel platen lopen niet over van details en zijn over het algemeen heel licht ingekleurd, waardoor ze iets vervlogens krijgen, een herinnering, een droom.
De enorme sprongen in de tijd, die daarbij ook nog eens niet altijd chronologisch zijn, maken het niet altijd even gemakkelijk om de draad van het verhaal weer op te pakken. Verhaaltechnisch gezien zou juist hier de grootste kracht kunnen liggen, maar ik geloof niet dat dat bij iedereen even duidelijk overkomt. Want niet iedereen is migrant, zoals Lucia en Piero (en Manuele Fior zelf) zijn. Jammer, want er worden ruimtes geschapen om via de hoofdrolspelers te reflecteren over het eigen leven. Vragen zoals die van Joshua Rothman in The Newyorker: zijn Lucia, Piero en Nicola aan het eind van hun “reis” nog dezelfde personen als aan het begin? Ben ik nog dezelfde persoon als toen ik jong was?
Fior sluit mooi af met een flashback naar de eerste bladzijdes van het boek: deden met name Lucia en Piero zich toen al niet anders voor dan dat ze waren?
Ik las het boek in het Italiaans onder de titel “Cinquemila chilometri al secondo”.
“5000 kilometer per seconde” – Emanuele Fior (2010)
●●●○○ (3,5/5)
De complete recensie, met plaatjes, vind je hier: https://rondetijd.blogspot.com/2025/01/5000-kilometer-per-seconde.html
1
Reageer op deze recensie
