Feelgood met een plus

De Britse auteur Sharon Gosling begon haar schrijfcarrière als tijdschriftjournalist. Na vervolgens meerdere kinderboeken schreef zij met Het huis onderaan de klif haar eerste roman, waarin de kracht van een gemeenschap centraal staat. Datzelfde thema vinden we ook terug in haar tweede roman Het buurtwinkeltje in de vuurtoren en je kunt bijna van een handelsmerk gaan spreken nu ook in haar nieuwste roman De vergeten buurttuin een gemeenschap in een vergeten fabrieksstadje een grote rol blijkt te spelen.

Na de plotselinge dood van haar echtgenoot is het leven van landschapsarchitect Luisa MacGregor in de pauzestand gezet. Hun grote droom om verwaarloosde stukken grond in achterstandswijken om te toveren tot bloeiende buurttuinen is ver achterin haar burolade verdwenen. Wanneer Luisa op een zekere dag een kans aangeboden krijgt die zij niet kan weigeren, gaat zij aan de slag, eerst met grote twijfel, maar daarna vastbesloten om deze oude droom alsnog tot werkelijkheid te brengen. Zij krijgt daarbij hulp van Cas, een lokale leerkracht, en Harper, een tiener in een moeilijke thuissituatie. De gemeenschap in het vergeten fabrieksstadje Collaton ziet echter niets in haar plannen. Zal Luisa er wel in slagen om niet alleen de tuin, maar ook de gemeenschap tot bloei te brengen?

Een oud fabrieksstadje, bewoners die samen de schouders zetten onder een ambitieus tuinproject en daardoor leren beter met elkaar om te gaan, het lijkt iets typisch Brits. En dat is het misschien ook wel. Toch is de tuin niet het meest belangrijke in het boek. Die rol wordt opgeëist door wat zwaardere onderwerpen als rouwverwerking, verwaarlozing, armoede en uitzichtloosheid. Veel ‘feelgood’ valt daarin niet te vinden, maar met hulp van de tuin als ‘groene’ draad weet Gosling de juiste toon te vinden om deze onderwerpen te verbinden en helder neer te zetten zonder dat het al te zwaar aanvoelt. Ze laat ons kennismaken met Luisa, die al heel vroeg haar echtgenoot is verloren en vastzit in haar rouw. Met Cas, een bevlogen leraar die alles op alles zet om de opgroeiende jeugd op het rechte pad te houden en een toekomstperspectief te bieden. En met Harper, een tiener die de zorg heeft voor haar kleine broertje maar daarbij zelf in de knel dreigt te komen. Drie personen, drie rugzakjes, drie perspectieven. Hun wegen kruisen elkaar al in het begin en het is boeiend om te lezen hoe verschillend zij op elkaar reageren en daarbij het beste in elkaar naar boven kunnen halen.
Wie de twee eerdere romans van Gosling heeft gelezen, zal waarschijnlijk haar schrijfstijl wel herkennen. Gedetailleerd, gelijkmatig en zachtmoedig, met voldoende ruimte voor emoties. En ook al ben je nog nooit in dat deel van het Verenigd Koninkrijk geweest, de sfeer die zij daarmee neer weet te zetten, is bijna tastbaar. Dat geldt ook voor de beschrijvingen van de tuin en de planten daarin. Die verraden enige praktische kennis van zaken. Dat daar ook nog een stukje klimaatproblematiek aan wordt toegevoegd, als logisch onderdeel van het verhaal, is een mooi element dat ook in de Nederlandse vertaling door Patricia Pos goed overeind is gebleven.
Is er met al deze zware thema’s dan nog ruimte voor romantiek? Toch wel, maar het is duidelijk ondergeschikt. Pas in de epiloog wordt er ruimte gemaakt voor wat duidelijkheid en worden ook deze laatste losse draadjes keurig afgehecht.

Al met al blijkt De vergeten buurttuin een hartverwarmende roman voor de lezer die graag een goed doordacht verhaal leest, met levensechte karakters in hedendaagse situaties. Zo eentje waarvan er geen dertien in een dozijn gaan, maar waarvan je na het lezen met een goed gevoel achterblijft. In de wetenschap dat ondanks alle tegenslag er soms iets gebeurt waardoor je jouw situatie om kunt draaien naar iets positiefs, een nieuwe kans. Het geeft een stukje hoop voor de toekomst. En daarvoor heb je niet eens groene vingers nodig!