Een meer dan prima debuutroman

Heksen en heksenverhalen, ze spreken nog steeds tot onze verbeelding. Toen de Brits-Australische Emilia Hart onderzoek deed naar de heksenprocessen in Pendle Hill, Cumbria, vielen haar de overeenkomsten op met de rapporten over het flink toegenomen geweld tegen vrouwen tijdens de corona lockdown. Zij besloot deze twee zaken te combineren en maakte het tot de rode draad in haar debuutroman De Weyward-vrouwen. Een roman waarin geen duistere magie wordt bedreven, maar waarin door de eeuwen heen vrouwen hun verbondenheid met de natuur laten zien en er, soms onvermoedde, kracht uit kunnen halen om in te zetten wanneer zij zich bedreigd voelen door de dominantie van mannen.
Het debuut werd erg goed ontvangen en is inmiddels al in meerdere talen verschenen. Voor de Nederlandse vertaling tekende Els van Enckevort.

”Mannen hebben het woord heks uitgevonden ....“

In 1619 staat Altha terecht voor hekserij omdat ze een man uit de buurt zou heben gedood.
Ruim driehonderd jaar later is daar Violet. Liever dan dat zij zich gedraagt als een nette jongedame, verzamelt zij insecten en klimt in bomen.
Op de vlucht voor haar gewelddadige partner laat Kate in 2019 alles achter en vertrekt naar een cottage in Cumbria, die ze geërfd heeft van haar oudtante.
Wat hebben deze vrouwen gemeen en hoe kan dit Kate helpen zichzelf te ontdekken?

”.... Wij noemen onszelf De Weyward vrouwen”

Drie vrouwen, drie perspectieven, drie verschillende tijden. Ze hebben één ding gemeen, ze worstelen met dominantie door mannen en zijn bereid daar tegenin te gaan. Hart duikt in hun levens en vlecht ze in elkaar tot een boeiend en onderhoudend verhaal over natuurlijke magie en vrouwelijke kracht, gekruid door angst. Schijnbaar moeiteloos schakelt ze met niet al te lange hoofdstukken tussen de verschillende levens, telkens met subtiele verschillen de tijdvakken een extra accent meegevend, maar altijd in dezelfde levendige, haast schilderachtige schrijfstijl. Het levert heldere en gedetailleerde beschrijvingen van de natuur en de historische omgeving op, en haalt daarmee niet alleen de scherpe randjes af van de soms gruwelijke gebeurtenissen waar de vrouwen aan worden blootgesteld, maar zorgt er tevens voor dat de verhalen bijna naadloos in elkaar overvloeien.

Het is een sterke keuze om te beginnen met Altha wanneer ze, beschuldigd van hekserij, in een kerker haar proces afwacht. Haar verhaal wordt in flashbacks verteld. Bij Kate daarentegen loopt het verhaal vooruit, beginnend bij haar vlucht uit het Londens appartement. Het verhaal van Violet vlecht zich daar doorheen en zorgt voor de verbinding. Heel gedoseerd wordt er telkens een puzzelstukje gelegd en al kun je de grote lijn eigenlijk wel voorspellen, elk puzzelstukje geeft het verhaal kleur en geeft langzaam maar zeker de verbondenheid prijs van de vrouwen door de eeuwen heen. En wanneer daar nog als centrale locatie een oude cottage in Cumbria aan wordt toegevoegd, is het plaatje compleet. De auteur heeft aan alle details duidelijk veel zorg besteed, zodat er weinig verbeeldingskracht nodig is om je mee te laten voeren naar vroeger tijden en schilderachtige plaatsen.

Het heksengehalte blijkt uiteindelijk minder dan verwacht, en onder de oppervlakte wordt een ander, meer algemener verhaal zichtbaar. Het verhaal van vrouwen door de eeuwen heen die tegen hun wil zwanger worden of door mannen worden onderdrukt. Hart draait in haar verhaal het beeld van vrouwen volledig om: van heks in de 17e eeuw, tot feminist in de huidige tijd, met de onderliggende boodschap dat vrouwen tot veel in staat zijn mits zij bereid zijn daarvoor een soms pijnlijke strijd te voeren. Al is het wel jammer dat om die boodschap over te brengen de man-vrouw verhouding als een wat uitvergroot zwart-wit plaatje is neergezet. Maar afgezien daarvan leest De Weyward-vrouwen gewoon als onderhoudende historische fictie. Een meer dan prima debuutroman die doet uitkijken naar het volgende project van deze auteur.