Lezersrecensie
Alledaagse thema’s in een historische setting
Tijdens het schrijven van haar debuutroman De zwarte koningin kwam Niccolò Machiavelli al even om de hoek kijken. Auteur Catharina Botermans, politicoloog en docent European Studies, wist dan ook meteen waar haar volgende boek over zou moeten gaan. Maar omdat er al zoveel geschreven is over de politieke omstandigheden van Florence in de tijd van Machiavelli, koos zij ervoor dat verhaal te benaderen vanuit het perspectief van Bernardo, Machiavelli’s zoon. In de wetenschap dat er over de kinderen van Machiavelli niet heel veel bekend is, gaf dat alle vrijheid voor een volkomen eigen en fictief verhaal dat toch recht doet aan de historische feiten.
“....Iedereen ziet wat je van buiten lijkt te zijn, maar slechts een enkeling voelt hoe je werkelijk bent.”
Op de familieboerderij van de Machiavelli’s worstelt de jonge Bernardo met zijn toekomstkeuzes. Gaat hij de richting uit die zijn beroemde vader Niccolò voor hem heeft uitgestippeld, of kiest hij ervoor zijn hart te volgen? Zijn zus Primavera maakt ondertussen haar eigen plannen ....
Het is een thema van alle tijden, een vader die het beste wil voor de toekomst van zijn kinderen en kinderen die hun eigen keuzes willen maken op weg naar volwassenheid. In De zoon van Machiavelli combineert Botermans dit thema met haar wens een boek over Niccolò Machiavelli te schrijven. Het resultaat is een fictief verhaal waar op speelse wijze niet alleen historische feiten doorheen geweven worden, maar ook de werken van Machiavelli zelf een rol mogen spelen.
Het verhaal ademt het 16e-eeuwse Florence met als goedgekozen setting de boerderij van de Machiavelli’s, op één uur te paard van het centrum van de macht in de stad. Met vaardige pen schildert Botermans de boerderij zelf, de rijen wijnstokken in het veld, de geuren en kleuren van het platteland, maar ook die van de stad. Je wordt moeiteloos meegenomen naar het plein om water te halen en een aalmoes te geven aan een bedelaar. Alle zintuigen worden aangesproken, en wanneer er ook nog een heks wordt verbrand kun je bijna het vuur horen knetteren en het verkoolde vlees ruiken. Met dezelfde gedetailleerdheid worden de personages uitgewerkt en herkenbare, hedendaagse situaties worden moeiteloos overgezet naar de 16e eeuw.
Verteld vanuit het perspectief van Bernardo levert het een boeiend verslag op van ontdekken wie je werkelijk wilt zijn. Door het toevoegen van Niccolò Machiavelli in zijn rol als vader krijgt het verhaal een extra dimensie. Want de vaderrol is slechts een van de vele kanten van deze veelzijdige en als uiterst slim beschouwde politiek strateeg.
Het is een compliment voor de auteur dat in deze soms complexe mix het niet altijd even duidelijk is wat nu fictie is en wat niet. Het resultaat is in ieder geval een prettig leesbaar en boeiend verhaal met enige geschiedeniswaarde. Dat laatste zal voor de lezer die meer te weten wil komen over Niccolò Machiavelli waarschijnlijk niet voldoende zijn. Echter, de liefhebber van een goed verhaal met een gedegen historische achtergrond wordt zeker niet teleurgesteld. Met als bonus achteraf de constatering er stiekem toch wat van te hebben opgestoken.
Met De zoon van Machiavelli heeft Botermans opnieuw een fijn boek afgeleverd met een smakelijke combinatie van historische fictie en een garnituur van politieke geschiedenis.
“....Iedereen ziet wat je van buiten lijkt te zijn, maar slechts een enkeling voelt hoe je werkelijk bent.”
Op de familieboerderij van de Machiavelli’s worstelt de jonge Bernardo met zijn toekomstkeuzes. Gaat hij de richting uit die zijn beroemde vader Niccolò voor hem heeft uitgestippeld, of kiest hij ervoor zijn hart te volgen? Zijn zus Primavera maakt ondertussen haar eigen plannen ....
Het is een thema van alle tijden, een vader die het beste wil voor de toekomst van zijn kinderen en kinderen die hun eigen keuzes willen maken op weg naar volwassenheid. In De zoon van Machiavelli combineert Botermans dit thema met haar wens een boek over Niccolò Machiavelli te schrijven. Het resultaat is een fictief verhaal waar op speelse wijze niet alleen historische feiten doorheen geweven worden, maar ook de werken van Machiavelli zelf een rol mogen spelen.
Het verhaal ademt het 16e-eeuwse Florence met als goedgekozen setting de boerderij van de Machiavelli’s, op één uur te paard van het centrum van de macht in de stad. Met vaardige pen schildert Botermans de boerderij zelf, de rijen wijnstokken in het veld, de geuren en kleuren van het platteland, maar ook die van de stad. Je wordt moeiteloos meegenomen naar het plein om water te halen en een aalmoes te geven aan een bedelaar. Alle zintuigen worden aangesproken, en wanneer er ook nog een heks wordt verbrand kun je bijna het vuur horen knetteren en het verkoolde vlees ruiken. Met dezelfde gedetailleerdheid worden de personages uitgewerkt en herkenbare, hedendaagse situaties worden moeiteloos overgezet naar de 16e eeuw.
Verteld vanuit het perspectief van Bernardo levert het een boeiend verslag op van ontdekken wie je werkelijk wilt zijn. Door het toevoegen van Niccolò Machiavelli in zijn rol als vader krijgt het verhaal een extra dimensie. Want de vaderrol is slechts een van de vele kanten van deze veelzijdige en als uiterst slim beschouwde politiek strateeg.
Het is een compliment voor de auteur dat in deze soms complexe mix het niet altijd even duidelijk is wat nu fictie is en wat niet. Het resultaat is in ieder geval een prettig leesbaar en boeiend verhaal met enige geschiedeniswaarde. Dat laatste zal voor de lezer die meer te weten wil komen over Niccolò Machiavelli waarschijnlijk niet voldoende zijn. Echter, de liefhebber van een goed verhaal met een gedegen historische achtergrond wordt zeker niet teleurgesteld. Met als bonus achteraf de constatering er stiekem toch wat van te hebben opgestoken.
Met De zoon van Machiavelli heeft Botermans opnieuw een fijn boek afgeleverd met een smakelijke combinatie van historische fictie en een garnituur van politieke geschiedenis.
3
Reageer op deze recensie
