Overdaad aan actie verhult de echte spanning

De Netflix-serie ‘The Night Agent’ was een regelrechte hit en ook het gelijknamige boek werd verslonden door de liefhebbers van een politieke actiethriller. De lat lag dus hoog voor auteur Matthew Quirk bij het schrijven van een nieuw boek. Zou hij dit succes wel kunnen evenaren?
De auteur schrijft al jaren over het Witte Huis en de Geheime Dienst, dus een stevige basis lag er al. Hij combineerde zijn reeds aanwezige kennis met verhalen van mensen uit de Dienst zelf. Dat gaf hem een beeld van de mens achter de geheim agent, van zijn of haar waarden en overtuigingen die zo krachtig kunnen zijn dat ze in botsing kunnen komen met de door hun afgelegde eed. Het hoofdpersonage Eric Hill, geheim agent, had daarmee een gezicht gekregen.

In Interne dreiging wordt het Witte Huis geconfronteerd met een onverwachte gebeurtenis. De dreiging wordt zo hoog ingeschat dat Code Zwart wordt afgeroepen, hét scenario waar iedere geheim agent zijn leven lang voor traint. Zo ook de ervaren Eric Hill, die de Geheime Dienst als zijn familie beschouwt, maar bij wie de teleurstelling in de overheid groeiende is. Wanneer echter de president wordt aangevallen, kiest Eric voor zijn plicht om alles te doen om de president te beschermen, zelfs wanneer zijn leven het enige wapen is dat hij nog in kan zetten. Niet alleen het leven van de president, maar ook de toekomst van het land staat op het spel. Wie kan Eric nog vertrouwen?

Met een dergelijke samenvatting belooft Interne dreiging, vertaald door Kees van Weele, een uiterst spannende actiethriller te worden. En zo veelbelovend begint het verhaal ook. De proloog zou zomaar de trailer kunnen zijn voor een nieuwe Netflix-hit. Het boek is sowieso heel filmisch qua opzet. Met hoofdstukken die gemiddeld hooguit drie pagina’s beslaan ligt het tempo hoog en de keuze voor de bestaande nucleaire bunker Raven Rock als plaats van handeling maakt het verhaal realistisch. Dat realistische gevoel wordt gaandeweg het verhaal ook steeds sterker, wanneer langzaam duidelijk wordt wat er nu eigenlijk precies aan de hand is. Manipulatie, desinformatie en complottheorieën, ze liggen allemaal ten grondslag aan het verloop van het verhaal. En het is bijna griezelig hoeveel overeenkomsten er te vinden zijn met de actuele gebeurtenissen in de wereld. Het zijn óók de elementen die er voor zorgen dat de spanning en paranoia tot grote hoogten kunnen stijgen. Des te jammer dat Quirk ervoor gekozen heeft juist dat deel maar mondjesmaat te belichten en in plaats daarvan de focus te leggen op een hoop actie met kogels en bloed. Zo’n visueel effect doet het prima in een verfilming en maakt dat je op het puntje van je stoel zit te kijken, maar wat subtieler opgevoerde spanning doet het in een boek toch net even wat beter. Dat blijft een balanceeract die Quirk dit keer niet goed genoeg heeft uitgevoerd.

Maar als je daar doorheen kunt kijken, dan vind je daaronder de universele thema’s waar het allemaal om draait: plicht, loyaliteit en familie. De president, Eric Hill, en de vele andere personages, het blijken uiteindelijk allemaal mensen van vlees en bloed. Het zijn hun keuzes die de afloop zullen bepalen. Of ze het verblijf in de bunker gaan overleven blijft lang onduidelijk. Het einde komt abrupt en krijgt relatief weinig aandacht, zodat de lezer achterblijft met enkele onbeantwoorde vragen. Maar misschien is de afloop ook helemaal niet belangrijk maar telt slechts de conclusie dat je nooit zeker weet of je een ander wel kunt vertrouwen. En dát gegeven is alleen al spannend genoeg.