Werelden zijn inderdaad ontwaakt

Een verhalenbundel is een doos met bonbons en alles smaakt net een tikje anders.
Ik zal geen informatie weggeven over de inhoud van de verhalen. Ik vind dat de lezers die bonbons zelf moeten proeven. Ik kan wel iets zeggen over wat de verhalen met mij deden. Dus dat ga ik doen. Eerst even een stukje algemeen.
Alle auteurs zijn ervaren, en dat merk je. Soepele schrijfstijlen, personages zijn verre van eendimensionaal en natuurgetrouw. Taal gebruik is helemaal van deze tijd, ondanks de klassieke onderwerpen die er tussen zitten. Opbouw van de bundel is goed gedaan, een mooie afwisseling qua genre tussen de verschillende verhalen. Alle verhalen zijn een prelude op (nog te verschijnen) boeken en ik kan me voorstellen dat je na het lezen van de bundel er zeker een paar gaat halen.
En dan nu het belangrijkste: wat deden de verhalen met me?

Het eerste verhaal is van de hand van Tom Kruijsen: “Klopjacht”. Ik kende zijn werk nog niet en ging er blanco in. Het verhaal gaat over een klopgeest en het speelt zich af in deze tijd. Nu ben ik groot fan van geesten in alle soorten en maten. Bovendien wordt er zo weinig over geschreven dat ik mijzelf altijd in juichstemming bevind als ik zo’n pareltje ontdek. Uiteraard is niet elk verhaal over een geest aan mij besteedt. Maar dit wel! Dit is een geval van “binnen zonder kloppen”. Ten eerste is het een pré dat het in het hier en nu speelt. Daarnaast zit er humor in en verdraaid, dat doet het bij mij altijd goed. De geest is goed uitgewerkt, het hoofdpersonage zit al in mijn hart. Tom heeft er een fan bij!

Na de moderne tijd, gaan we een andere dimensie in met Robin Rozendal, die een verhaal heeft geschreven “De huilende stad”. Iets wat levenloos hoort te zijn, maar het niet is, dat intrigeert me. Rozendal kiest voor een klassiek onderwerp (althans, zo noem ik dat); een historische wereld waarin magie een belangrijke rol speelt. Het verhaal laat ons door de stad reizen, hetgeen boeiend wordt beschreven, zodat ik mezelf echt in de stad bevindt. De emoties van de stad komen behoorlijk bij je binnen. Het feit dat de stad leeft en wat dat precies doet met de vrouwelijke hoofdpersonages is goed uitgewerkt. Knap staaltje vakwerk!

Dan gaan we de moderne tijd weer in met een sciencefiction van de hand van Antoni Dol: “Frederica’s metamorfose”. Ik ken zijn werk, dus ik ging er eens goed voor zitten. Hij stelt niet teleur! Een belangrijk gegeven zijn de plastic etende rupsen. Dat alleen al doet me op het puntje van mijn stoel zitten. Het verhaal gaat echter niet over de dieren op zich maar over wat ze veroorzaken. Dat wordt goed en realistisch beschreven, net als de weg die de hoofdpersoon moet gaan. Al met al een heerlijke amuse maar eigenlijk had ik ook niet anders van hem verwacht.

Met het volgende verhaal “Zeesteen” van Heleen van den Hooven werd ik door de zin “Ik ben het Grimoire van de oneindige zee” het verhaal letterlijk in gesleurd. Van den Hooven heeft een hele boeiende wereld weten neer te zetten, (waarbij ik gelijk aan de “ijzergeborenen” van G.R.R. Martin moest denken) het is een sterk, zeevarend en plunderend volk, dat zich niet van de wijs laat brengen. Een groot deel van het verhaal speelt zich af op een schip met een vrouwelijke kapitein, die zich genoodzaakt ziet om — voor de wereld— cruciale beslissingen te nemen. Een andere grote rol is weggelegd voor de zeejuwelen. Wat dat precies zijn, moet je zelf ervaren. Ik ga er alleen over zeggen dat ik het een intrigerend gegeven vond, wat goed is uitgewerkt. Chapeau!

“Duizend doden”, auteur Marieke Frankema. Dit verhaal greep me in positieve zin, erg aan. Je vraag je soms af, waarom mensen in jouw leven zijn gekomen. Met dit verhaal, geeft Frankema een antwoord op die vraag. Het is een schitterend verhaal over liefde, verlies en hoop. De hoofdpersoon leert zichzelf kennen op een indringende wijze en jij als lezer wordt daarin meegesleept. Frankema weet jou met haar schrijfstijl precies daar te raken waar het moet: in het hart.

Mariëlle Douma gooit het over een ander boeg met “Faylars transformatie” Ook weer, wat ik noem, klassiek: zij kiest voor draken. Kunnen we daar ooit genoeg van krijgen? Nee toch? Ik ben helemaal verliefd op Faylar. Ze is intrigerend, dapper, en tragisch. Toch is ze niet de hoofdpersoon. Die is aanvankelijk zoekende. Je gaat met hem mee op zijn reis en als hij Faylar ontmoet, wordt je in een wereld gezogen waar je graag nog even wilt blijven. Gelukkig kan dat, want er wordt gewerkt aan deze wereld met een hernieuwde uitgave van Elfenprins.

Met “Winterwaker” van Anna Mattaar sluit de bundel. En jongens, wat een slot. De wezens in dit verhaal leven in een breekbare vrede met mensen. De hoofdpersoon wil iets anders dan dat het lot hem heeft toebedeeld. De boodschap “doe maar gek, dan doe je gek genoeg” is niet aan hem besteedt. De schubbelingen, hun levenswijze en de sfeer van het verhaal zijn dermate goed neergezet, dat je bijna hun wereld kun ruiken.

Kortom, zeven heerlijke bonbons, ieder met hun eigen smaak en karakter, voor elk wat wils, en zeker voor herlezen vatbaar.