een corona-roman

Een coronaroman

Deze roman van Strout is er één uit de Lucy Barton-serie. Daarvoor schreef de auteur onder andere een tweedelige serie over een andere vrouw: Olive Kitteridge, waarvan het eerste deel verfilmd is. In deze roman, het derde deel over Lucy Barton, is er een lichte aanraking tussen beide personages Lucy en Olive. Het zou zo maar kunnen dat er nog een deel over Lucy Barton verschijnt. Zo voelt het aan het einde van deze roman tenminste. Noodzakelijk is dit niet.
Olive is een bonkige vrouw die nogal over mensen heen walst. Lucy, daarentegen, is een stuk introverter en zij handelt behoedzamer.

Lucy rouwt in het begin over haar gestorven echtgenoot David. In het vorige Lucy-deel maakte de lezer al kennis met haar ex, tevens de vader van haar dochters, William.
Wat is het geval? Lucy is dus een beetje van de wereld, maar William ziet het lijk drijven. Het is het begin van de corona-pandemie en beiden wonen in New York. Lucy is schrijfster en William is een gepensioneerd wetenschapper. Lucy laat zich door haar ex, voor wie ze weer wat meer gaat voelen, inpalmen en meenemen naar een klein plaatsje in Maine, aan zee. William heeft zo zijn eigen agenda. En Lucy rouwt. Ik ga niet te veel van het verhaal verklappen, dat zou jammer zijn.

Door de pandemie wordt Lucy teruggeworpen op zichzelf en op William, die haar vroeger meermaals bedrogen heeft. Dat was de reden van hun scheiding. Lucy denkt veel terug aan vroeger en maakt zich zorgen om haar dochters en haar relatie met hen.
Een terugkerend thema is Lucy’s armoedige jeugd en de kilheid van haar moeder. Door de corona-lock down gaat ze langzaamaan meer openstaan voor de omgang met de mensen uit de buurt. Dat geeft haar een nieuwe impuls.

De stijl waarin de Lucy-romans geschreven zijn, is een beetje lastig onder woorden te brengen. Net zoals Lucy zelf wordt het verhaal wat omslachtig verteld. De stijl is dus niet kraakhelder en rechtdoorzee, maar juist een beetje omfloerst en zigzaggend; een beetje wolkig en wattig.

Ik las hier en daar dat anderen zich goed in Lucy kunnen verplaatsen. Ik geloof toch dat ik daar wat meer moeite mee heb. Ik ben dan ook geen New Yorks auteur met een nare jeugd. Maar juist daarom is deze roman een extra verrijking, in die zin dat je als lezer kennis maakt met personages die minder dicht bij huis zijn. Het verruimt je wereld.

Strout is een groot romancier. Haar romans lijken soms wat eenvoudig maar dat is schijn.

Het is ook een roman over de corona-pandemie. Gek genoeg had ik daar inmiddels wel een paar meer van verwacht.

Ga dit boek lezen; en ook de vorige in de reeks. En Olive Kitteridge.