Lezersrecensie
Ze leven nog lang en gelukkig, toch?
Na de eerste vier delen gelezen te hebben was ik een van de gelukkigen om het laatste deel te winnen op voorwaarde dat ik er een recensie over zou schrijven. Van de eerste vier delen heb ik gesmuld en toen wilde ik continu verder lezen. Het laatste deel heb ik een stuk kritischer gelezen en wellicht heb ik er daarom ook minder van genoten dan van de andere delen.
Het verhaal begint met een samenvatting van de voorgaande delen. Voor de lezers die de eerdere delen niet hebben gelezen is dat prettig, maar ik denk dat je er meer plezier aan beleeft om alle delen te lezen. Zo'n samenvatting is dan overbodig.
Colgans schrijfstijl is prettig, maar ik moest sommige zinnen echt wel twee keer lezen om te begrijpen wat er wordt bedoeld. Voorbeeld: 'Je stapt in Berties kleine houten buitenboordmotorsloepje en word je als eerste sterk bewust van hoe alleen en nietig je bent op de immense zee, dan zie je de oprijzende berghellingen aan de achterkant van het eiland, weelderig en groen en vol vogelgekwetter, voordat je een breed uitzicht krijgt op het prachtige haventje met het dorpje waar alle winkelpuien en huizen in verschillende heldere kleuren zijn geverfd - de drogisterij is groen, Annie's Café lichtroze, bar-hotel de Harbour's Rest zwart-wit - en de haven vol rode en groene vissersbootjes ligt, waarna je helemaal naar de noordelijkste punt vaart, langs het enorme windmolenpark in de zee, waarbij je de woeste kant van het eiland te zien krijgt en Mure niet langer klein en lieflijk lijkt, maar groot en dreigend, oprijzend uit het stormachtige water, zo ver van alles vandaan dat het verbijsterend is dat de mens er ooit de weg naartoe heeft gevonden, met aan de horizon af en toe het silhouet van een enorm containerschip dat door de zee ploegt, maar meestal helemaal niets tussen jou en de Noordpool.' Dit is een van de vele uitweidingen die Colgan in haar boek maakt en hier en daar voegen ze daadwerkelijk wat toe aan het verhaal, maar wat mij betreft mocht het er ook het een en ander geschrapt worden.
Zo, nu terug naar het verhaal. Het verhaal gaat verder waar de vorige delen zijn geëindigd (duh) en in mijn optiek had dit op sommige punten krachtiger mogen worden beschreven. De relatie tussen Flora en Joël ligt sterk op de achtergrond, terwijl het boek niet voor niets Een eilandbruiloft heet. De liefdesperikelen tussen Lorna en Saïf hadden meer mogen worden uitgediept, maar het einde vond ik - in tegenstelling tot wat ik in andere recensies las - juist mooi.
Desalniettemin heb ik genoten van dit boek en vind ik het een prima afsluiting van de reeks.
Het verhaal begint met een samenvatting van de voorgaande delen. Voor de lezers die de eerdere delen niet hebben gelezen is dat prettig, maar ik denk dat je er meer plezier aan beleeft om alle delen te lezen. Zo'n samenvatting is dan overbodig.
Colgans schrijfstijl is prettig, maar ik moest sommige zinnen echt wel twee keer lezen om te begrijpen wat er wordt bedoeld. Voorbeeld: 'Je stapt in Berties kleine houten buitenboordmotorsloepje en word je als eerste sterk bewust van hoe alleen en nietig je bent op de immense zee, dan zie je de oprijzende berghellingen aan de achterkant van het eiland, weelderig en groen en vol vogelgekwetter, voordat je een breed uitzicht krijgt op het prachtige haventje met het dorpje waar alle winkelpuien en huizen in verschillende heldere kleuren zijn geverfd - de drogisterij is groen, Annie's Café lichtroze, bar-hotel de Harbour's Rest zwart-wit - en de haven vol rode en groene vissersbootjes ligt, waarna je helemaal naar de noordelijkste punt vaart, langs het enorme windmolenpark in de zee, waarbij je de woeste kant van het eiland te zien krijgt en Mure niet langer klein en lieflijk lijkt, maar groot en dreigend, oprijzend uit het stormachtige water, zo ver van alles vandaan dat het verbijsterend is dat de mens er ooit de weg naartoe heeft gevonden, met aan de horizon af en toe het silhouet van een enorm containerschip dat door de zee ploegt, maar meestal helemaal niets tussen jou en de Noordpool.' Dit is een van de vele uitweidingen die Colgan in haar boek maakt en hier en daar voegen ze daadwerkelijk wat toe aan het verhaal, maar wat mij betreft mocht het er ook het een en ander geschrapt worden.
Zo, nu terug naar het verhaal. Het verhaal gaat verder waar de vorige delen zijn geëindigd (duh) en in mijn optiek had dit op sommige punten krachtiger mogen worden beschreven. De relatie tussen Flora en Joël ligt sterk op de achtergrond, terwijl het boek niet voor niets Een eilandbruiloft heet. De liefdesperikelen tussen Lorna en Saïf hadden meer mogen worden uitgediept, maar het einde vond ik - in tegenstelling tot wat ik in andere recensies las - juist mooi.
Desalniettemin heb ik genoten van dit boek en vind ik het een prima afsluiting van de reeks.
0
Reageer op deze recensie