Een prima tussendoortje

maar je bent het ook snel weer vergeten.,Als James Patterson één ding goed kan, dan is het wel het tempo hoog houden. De hoofdstukken in zijn thrillers verdienen de naam hoofdstuk maar nauwelijks, zo kort zijn ze en met elk hoofdstuk komt een ander perspectief of een fijne cliffhanger. Patterson pakt je bij de hand en sleurt je vanzelf in zijn hoge tempo mee, zodat je dit boek in een mum van tijd uit hebt.
Al vanaf de eerste pagina’s ga je helemaal mee in de belevenissen van politieagente Lindsay Boxer. Als een societystel dood in hun bed wordt aangetroffen, kan het niet anders dan dat er opzet in het spel is. Hoewel Lindsay geen enkele aanwijzing kan ontdekken, sterker nog, ze heeft geen idee hoe het stel gestorven is, moet ze op jacht naar een moordenaar. Al snel volgen meer slachtoffers en de druk op Lindsay en haar partner om de zaak op te lossen wordt dan ook steeds groter.
Ondertussen oefent Lindsays vriendin Cindy ook druk op haar uit. Cindy is journaliste en heeft zich verdiept in het verhaal van een vermoorde dakloze man. De politie kan maar weinig doen om deze moord op te lossen en Cindy neemt het op zich om uit te vinden wie hij was en waarom hij moest sterven.
Twee andere vriendinnen van de vrouwen hebben zo hun eigen sores: openbaar aanklaagster Yuki probeert een vrouw veroordeeld te krijgen die haar ouders vermoord heeft. Dat valt nog niet mee, en als Yuki dan ook nog in een romance verwikkeld raakt, hebben de vrouwen helemaal genoeg stof om over te praten.
Nadeel van zowel dat hoge tempo als de vele perspectief en plotwisselingen, is dat het geheel een beetje warrig is. Geen van de verhalen komt echt lekker van de grond. Tijdens het lezen heb je daar niet zo’n last van: het hoge tempo sleurt je echt mee en het geheel is soepel en toegankelijk geschreven. Pas als je het boek uit hebt, blijf je, eigenlijk net als na een bezoek aan een fastfoodrestaurant, met een onbevredigd gevoel achter. De smaak was wel ok, maar echt voldaan en gevuld ben je helaas niet. Dat is niet zo erg als je weet dat je voor een tussendoortje kwam, en niet de illusie had een volledige maaltijd te treffen. En zo is het met Patterson ook: een prima tussendoortje, maar je bent het ook snel weer vergeten.