Een matig standaardverhaal

Neem een afgesloten ruimte, een groep mensen die elkaar vrij goed kent en een moord, mix het geheel even stevig, voeg een snuifje couleur locale toe en voilá, een heuse whodunit is geboren. Dat lijkt in elk geval het recept te zijn voor Blauw licht van Ann Cleeves.

De afgesloten ruimte bestaat in dit geval uit een van de Shetlandeilanden, waar door een stevige storm niemand op of af kan. De groep mensen wordt gevormd door een club vogelaars die zich ophoudt in een tot vogelstation verbouwde vuurtoren, aangevuld met de stugge en zwijgzame plaatselijke bevolking. De moord, tot slot, is een misdaad van een kaliber dat ze op het rustige Fair Isle zelden meemaken: de baas van de vogelobservatiepost wordt aangetroffen met een mes in haar rug. Iemand moet heel kwaad op haar geweest zijn.
Maar wie? Eén ding is zeker, de verdachte moet zich op het eiland bevinden. Daar is toevalligerwijs ook inspecteur Jimmy Perez, die net op bezoek is bij zijn ouders om zijn verloofde Fran aan hen voor te stellen. Jimmy dacht een paar dagen vrij te hebben, maar omdat de politie van het vasteland door de storm niet kan uitrukken, is hij gedwongen het onderzoek voor zijn rekening te nemen. Hij wordt daarbij geassisteerd door Fran, die blij is iets om handen te hebben dat haar de kans geeft te ontsnappen aan de verstikkende familieaangelegenheden.

Ann Cleeves volgt het recept voor een standaard whodunit keurig op. De kaders zijn duidelijk, de sfeertekeningen beeldend en ze neemt alle tijd om de verschillende spelers op hun plek te zetten voor het 'eindspel'. Juist dat maakt dat het verhaal nogal traag verloopt. Weinig actie en veel sfeer. Mooi als je ervan houdt, maar als de ontknoping vervolgens toch wat dunnetjes blijkt te zijn, en de motieven niet echt uit de verf komen, blijft er slechts een matig standaardverhaal over, met als uitzondering dat het niet de butler was, die het heeft gedaan.