Een 'zwijmelthriller' vol paranormale romantiek

'You can’t judge a book by it’s cover' zeggen de Engelsen - je mag een boek niet beoordelen op basis van het omslag. Dat is waar, maar op het omslag van De crypte van Amanda Stevens staan twee aanduidingen die de lezer de wenkbrauwen doen optrekken. De eerste is de naam van de uitgever, IBS, onderdeel van Harlequin (juist ja, van die romantische verhalen) in combinatie met de term ‘literaire thriller’. De tweede is een quote uit de New York Journal of Books: ‘Dit boek grijpt je vanaf de eerste zin bij de keel’.

Tsja, die eerste zin…... '‘Ik was negen toen ik voor het eerst een geest zag.'’ Het is een opening die duidt op stevige paranormale elementen. En inderdaad, die bevat het verhaal, dat verteld wordt door Amelia Gray. Ze verdient haar brood met het restaureren van vervallen historische begraafplaatsen. En ze kan geesten zien. Van haar vader heeft ze geleerd daarmee om te gaan, en de regels voor een leven met geesten blijken niet eenvoudig. Belangrijk is vooral dat je uit de buurt blijft van mensen die door geesten achtervolgd worden. Maar dat wordt lastig voor Amelia, wanneer ze benaderd wordt door rechercheur John Devlin. Op de begraafplaats waar Amelia aan het werk is, is een lichaam gevonden. Geen historisch skelet, maar een ‘vers’ lijk dat daar niet thuishoort. Devlin hoopt dat Amelia hem kan helpen, omdat ze onlangs de hele begraafplaats nauwgezet in kaart heeft gebracht. Amelia is er niet erg happig op om hem te assisteren, want de man wordt achtervolgd door de geesten van een prachtige exotische vrouw en een schattig klein meisje. In de buurt van Devlin zijn, is om problemen vragen, zo heeft Amelia van haar vader geleerd. Maar tegelijkertijd voelt ze zich onweerstaanbaar aangetrokken tot deze mysterieuze en droevige man.

Vanaf dit punt is duidelijk dat het met dat literaire nogal meevalt. Devlin wordt omschreven in boeketreeksbewoordingen: ‘'zijn jukbeenderen waren hoog en geprononceerd, zijn volle, perfect symmetrische wenkbrauwen vormden een fraaie aanvulling op de krachtige curve van zijn neus.’' Juist ja. Zwijmelthriller lijkt een treffender omschrijving dan literaire thriller. Wanneer je vervolgens de moeite neemt om de geciteerde recensie van het omslag op te zoeken, ontdek je (op Amazon.com) dat dit ook precies de omschrijving is die de New York Journal of Books meegeeft aan Stevens’ boek: '‘This is paranormal romance done well’.' Paranormale romantiek, en dan best aardig gedaan. Dat dekt de lading een heel stuk beter dan wat het omslag van De crypte je wil doen geloven.

Uiteindelijk verdient Stevens toch nog wel een ster. Een halve voor de setting: het diepe Zuiden van de Verenigde Staten spreekt tot de verbeelding, en de historische begraafplaatsen die je daar kunt aantreffen, zijn een aardige achtergrond voor een verhaal waarin broeierigheid en schemering een belangrijke rol spelen. De andere helft van de ster verdient Stevens voor de romantiek. Als je op zoek bent naar een boek in het genre ‘paranormal romance’, geeft ze je op dat vlak zeker waar voor je geld - Devlin en Amelia draaien het hele verhaal lang om elkaar heen, en ook op dat vlak spelen broeierigheid en schemering een stevige rol.