Niet 'plot-driven' maar 'character-driven'

De lezer die op zoek is naar een bloedstollende thriller vol onverwachte wendingen en nagelbijtende spanning, kan De kunst van het verdwijnen van Laura Lippman gerust laten liggen. Lippman moet het niet hebben van het ijzersterke verhaal of de grote verrassingen. Wat ze wel zeer bekwaam doet, is een bijzonder personage neerzetten waar je steeds nieuwsgieriger naar wordt. Deze thriller is, voor de verandering, niet 'plot-driven', maar 'character-driven'.

De kunst van het verdwijnen vertelt het verhaal van Heloïse (voorheen Helen) Lewis. Op het eerste gezicht is zij een doodgewone alleenstaande moeder, met een huis in een buitenwijk, een SUV en een zoon van elf. Maar hoe kan het eigenlijk dat Heloïse dat mooie huis en die dure auto kan betalen? Heeft haar echtgenoot haar zo goed verzorgd achtergelaten toen hij overleed, zoals ze altijd vertelt wanneer iemand ernaar durft te vragen?

Al heel snel wordt duidelijk dat de werkelijkheid toch iets anders in elkaar steekt. Van Heloïses goed ingestudeerde verhaal is maar heel weinig waar. De vader van haar kind was niet haar echtgenoot, hij is niet dood en hij draagt absoluut niets bij aan haar inkomen. Daar zorgt ze zelf wel voor, zij het op een onconventionele wijze. Heloïse runt namelijk een escortbureau, en heeft zelf ook regelmatig klanten.

In de loop der jaren heeft Heloïse twee strikt gescheiden werelden opgebouwd. Hoe dat zo gekomen is, dat wordt stukje bij beetje duidelijk doordat heden en verleden elkaar in het verhaal afwisselen. Met elk hoofdstuk dat het verleden beschrijft, ga je beter begrijpen waarom Helen (zoals ze toen nog heette) de keuzes maakte die ze maakte, en hoe het kan dat haar leven zo anders geworden is dan waar ze als meisje van droomde. In de hoofdstukken die zich in het heden afspelen wordt Heloïses zorgvuldig opgebouwde beschermlaag bedreigd. In een nabije buitenwijk is een ‘madam’ vermoord, en hoewel Heloïse ervan overtuigd is dat deze zaak niets met haar te maken heeft, is er iets niet in de haak.

Lippman neemt uitgebreid de tijd om haar personage neer te zetten, waardoor Heloïse een mens met meerdere lagen wordt. Je maakt kennis met een sterke vrouw die keihard vecht voor dat waar ze in gelooft, en die uit alle macht probeert haar zoon goed op te voeden en te beschermen. Je kan het oneens zijn met haar levenswandel, maar je gaat haar wel steeds beter begrijpen en zelfs waarderen.

Dat het eigenlijke verhaal een beetje ondergesneeuwd raakt in deze sterke karakterschets, is jammer. In de laatste tachtig pagina’s komt er pas een beetje schot in het verhaal, en langzaam maar zeker wordt duidelijk wat Heloïses zorgvuldig opgebouwde leventje bedreigt. Toch is het niet heel erg dat de plot zo ondergeschikt is, omdat je tegen die tijd allang geïntrigeerd bent geraakt door die harde, sterke, pragmatische en liefdevolle vrouw, die alleen maar probeert dat te beschermen waar ze het meeste van houdt.