Spannend

mooi en meeslepend,Uitgeverij de Geus weet er wel raad mee: boeken die balanceren op het randje van thriller en roman. De oren van Buster van Maria Ernestam ziet er helemaal uit als een roman. Een dame in een sluier van rozen op het omslag, dat als hoofdkleuren rood en roze heeft, een citaat van Metro over de mooie schrijfstijl erbij en er bestaat weinig twijfel meer over: dit is een roman.
Maar als je aan het lezen gaat, wordt je als bij een thriller het verhaal ingezogen, wordt de spanning prachtig gedoseerd en gaat het vanaf de eerste pagina over een moord.
Hoofdpersoon Eva is zesenvijftig geworden en heeft van haar kleindochter een dagboek gekregen. In dit dagboek beschrijft Eva haar leven; ze vertelt over het leven dat ze nu leidt, maar nog meer kijkt ze terug op haar jeugd. Ze beschrijft haar kille, onaardige moeder, en valt met de deur in huis door meteen op de eerste pagina van haar dagboek te vertellen dat ze op haar zevende besloot dat ze haar moeder zou moeten vermoorden, en dat het tot haar zeventiende duurde voordat ze dit besluit kon uitvoeren.
Dat is nogal een mededeling, om zo aan het begin van het boek te doen. Ernestam laat Eva vervolgens op heel natuurlijke wijze gas terugnemen en in min of meer chronologische volgorde opschrijven hoe haar leven verlopen is. Tussendoor krijg je een redelijk compleet beeld van Eva’s leven in het nu: hoe ze samenleeft met Sven, wat ze bespreekt met haar vriendinnen, haar bezoekjes aan de bejaarde Irene, en haar rozen, die ze met veel liefde verzorgt.
Dat vredige leven van nu staat in scherp contrast met haar jeugd. Al vanaf heel jonge leeftijd kan Eva zich niet anders herinneren dan dat ze niet kon voldoen aan haar moeders ideaalbeeld. Haar moeder (waar je acuut een hekel aan krijgt) was onaardig tegen haar, bot, zette haar te kijk bij anderen en liet haar continu weten dat ze niet goed genoeg was. Eva probeerde eerst te veranderen, maar realiseerde zich op haar zevende dat ze het nooit goed zou kunnen doen. Toen kwam ook het inzicht dat uiteindelijk haar moeder of zijzelf over moest blijven, maar dat ze niet allebei konden blijven leven.
Eva bereidt zich voor op wat onontkoombaar komen zal. Ze overwint haar angsten, onder andere door af te rekenen met de nare hond van de buren, Buster. De oren van de hond bewaart ze in een zakje onder haar kussen, en alleen tegen de oren kan ze alles vertellen wat haar bezighoudt.
Als Eva groter wordt, krijgt ze steeds meer met de psychologische terreur van haar moeder te maken. Dat is natuurlijk enorm ingrijpend voor het opgroeiende meisje, dat zich daar doorlopend mee bezig lijkt te houden. Totdat ze, zestien jaar oud, John ontmoet. John is een Engelse marinier die Eva laat voelen hoe het is om geliefd te zijn. Het dagboek verandert even in een kleine liefdesgeschiedenis, die uiteindelijk heel anders loopt dat je als lezer hoopt en verwacht.
Ernestam laat Eva echt tot leven komen, je vergeet bijna dat het hier om fictie gaat en dat het geen ‘echt’ dagboek is. Alleen de sterke schrijfstijl, de afgewogen afwisseling tussen heden en verleden en de kunstige spanningsopbouw verraden dat hier een vakkundig auteur aan het werk is geweest. De oren van Buster is een feest om te lezen, juist omdat het zo knap geschreven is.
Veel romans die als (literaire) thriller in de markt worden gezet verdienen dat thrillerpredikaat bij lange na niet, maar hier gebeurt bijna het tegenovergestelde. Dit boek wordt helemaal gepresenteerd als een roman, maar het is zonde dat het daardoor wellicht aan veel thrillerlezers onopgemerkt voorbij zal gaan. Laat je dus niet teveel op het verkeerde been zetten door het uiterlijk.