Onheilspellend uitgangspunt

Het leven van Iris Halvarsson is opgedeeld in een voor en een na. Die ene dag, 20 maart 2003, heeft haar leven in tweeën gehakt; op die dag verdwenen haar man en dochtertje van tien. Fredrik en Elin waren op weg naar de manege, voor Elins eerste paardrijles, maar daar zijn ze nooit aangekomen. De auto wordt aangetroffen op een parkeerplaats bij de kust, maar vader en dochter zijn nergens te bekennen.
In Dooi beschrijft Barbara Voors op indringende wijze wat een dergelijke verdwijning met de achterblijvers kan doen. We leven niet alleen mee met Iris, die zich terugtrekt in het verleden, maar ook met Fredriks beste vriend Daniel en familievriendin en buurvrouw Sofie. Ook het grote verdriet van Sofies dochter Anneli, Elins hartsvriendin, beleef je mee.
Vanuit de verschillende perspectieven, maar met name via Iris, kom je steeds meer te weten over het leven van het gezin. Hoe Iris en Fredrik elkaar hebben leren kennen, hoe hun relatie begon en hoe het gezinsleven was, is voor Iris allemaal ‘voor’. Tegelijkertijd beschrijft ze haar leven in het heden, het leven ‘na’ de verdwijning. Zo wordt het raamwerk van een gezinsleven neergezet.
Dat raamwerk wordt vervolgens mede ingevuld doordat een deel van het verhaal vanuit de oogpunten van Daniel en Sofie worden verteld. Sofie worstelt zelf met een groot probleem: zij had in het geheim een relatie met Fredrik, en rouwt in stilte om hem. Ondertussen probeert ze haar dochter op te vangen, die haar beste vriendin kwijt is, en ze wil ook Iris tot steun zijn.
Daniel heeft zo zijn vraagtekens bij de verdwijning. Hij heeft het gevoel dat er meer aan de hand is, en bijt zich vast in zijn zoektocht naar de waarheid. Omdat hij werkt als openbaar aanklager, heeft hij toegang tot bronnen waar anderen geen gebruik van kunnen maken, en hij is vastbesloten om het grote waarom te beantwoorden. Voor Iris, maar ook voor zichzelf.
Wat gebeurt er met een mens als diens geliefden plotseling verdwijnen? Barbara Voors heeft dit onheilspellende uitgangspunt prachtig uitgesponnen tot een pakkende roman. Hier en daar is de schrijfstijl even lastig te volgen, als ze gebruik maakt van onafgemaakte gedachten en onuitgesproken zinnen, maar over het algemeen past de manier van schrijven heel goed bij de geestesgesteldheid van de hoofdpersonen. In feite is er geen sprake van een thriller, soms is de spanning echt helemaal uit het oog verloren, maar omdat je toch graag wilt weten wat er nou gebeurd is met Fredrik en Elin, blijf je doorlezen. Gevoel dat overheerst als je het boek dichtslaat: je hoopt zelf nooit in Iris’ positie terecht te komen.