Weinig pakkend

Toen Big Daddy me vroeg wat ik wou doen in het leven, antwoordde ik hem zo vastberaden als ik kon: Ik wil de geschiedenis ingaan.

Met deze zin opent Meester van Chahdortt Djavann, en het is Rody, de dertienjarige hoofdpersoon van dit boek, intussen gelukt om de geschiedenis in te gaan. Hij is namelijk veroordeeld tot levenslang omdat hij maar liefst drie mensen heeft vermoord. Een paar dingen worden snel duidelijk: Rody heeft geen uitzicht op vrijlating, hij is een slimme jongen, en zijn advocate, Nikki, is gefascineerd door zijn verhaal.

De rechtszaak heeft ze allang verloren, maar Nikki blijft Rody bezoeken. Ze wil dat hij haar zijn levensverhaal vertelt. Dat doet Rody, maar alleen op voorwaarde dat Nikki ook haar eigen verhaal opschrijft. Ze gaat akkoord, en zo ontstaat de vorm van dit boek: in cursief gedrukte hoofdstukken het verhaal van Rody’s leven, zoals hij het aan Nikki vertelt, en in de andere hoofdstukken Nikki’s perspectief. Het werkt in het begin vrij goed, omdat je op deze manier af en toe wat extra informatie over Rody krijgt die hij zelf nog niet prijsgeeft. Als het verhaal vordert, wordt het echter vooral vertragend, en remt de wisseling van perspectief.

Djavann is er goed in geslaagd om de macabere wereld waarin Rody opgroeide neer te zetten. Hij is als tienjarig weesjongetje in huis genomen bij een lokale crimineel die wel iets in hem zag, en wordt door deze Big Daddy gehard en klaargestoomd voor een carrière in de misdaad. Sommige van Big Daddy’s methoden zijn wel heel gruwelijk, en hoewel Rody er met zekere afstand over vertelt, merk je dat zijn verhaal grote impact heeft op Nikki. Uiteindelijk gaat ze zich afvragen of Rody nu werkelijk achter de tralies thuishoort.

Dit alles speelt zich in de loop van meer dan 14 jaar af, hoewel het aan de hand van de fragmenten in het boek lastig is om het verstrijken van de tijd in te schatten. Alleen in Nikki’s perspectief zitten af en toe aanwijzingen waaruit je kunt opmaken dat er soms lange tussenpozen in het verhaal zitten. Hierdoor is het soms lastig om te volgen waar het verhaal heen gaat. Als dan ook nog, op ongeveer tweederde van het boek, Rody’s perspectief wegvalt, wordt het verhaal alleen maar minder duidelijk. Nikki heeft haar lot verbonden aan dat van Rody, zoveel is duidelijk, maar het hoe en waarom daarvan blijft vaag.

In de laatste vijftig pagina’s neemt het verhaal vervolgens zo’n onverwachte wending dat eigenlijk al het voorgaande, dat zo voorzichtig en rustig is opgebouwd, teniet wordt gedaan. Wanneer het boek ook nog vrij plotseling afsluit met een pagina die doet voorkomen alsof het voorgaande non-fictie is geweest, blijft de lezer uiteindelijk weinig voldaan achter.