Met wat meer aandacht voor die maatschappelijke diepgang had er een ijzersterk verhaal uitgerold. Nu blijft het bij een

zeer aangename, dat wel, ‘gewone’ thriller.,In de vijfde thriller van moeder en dochter Lambrecht, schrijvend onder de naam P.J. Tracy, krijgt softwarebedrijf Monkeewrench na een paar bijrolletjes, weer een hoofdrol. Want als een seriemoordenaar zijn ‘hobby’ filmt en op het web zet, zijn de geeks van Monkeewrench de aangewezen personen om de bron van het filmpje te achterhalen.
Het is geen aangename klus: toekijken hoe een verklede transseksueel wordt verdronken in de Mississippi. Zeker niet als je zeker weet dat je naar een echte moord zit te kijken, en niet naar een in scène gezet verhaaltje. De vraag die dit eerste filmpje opwerpt is bijna nog gruwelijker: bestaan er misschien meer van dit soort films op het net, waarvan iedereen denkt dat het nep is? Dat is het eerste wat Grace MacBride en haar vrienden moeten zien te ontdekken.
Als blijkt dat er inderdaad meerdere moorden gefilmd zijn en op het web zijn geplaatst, wordt het zaak uit te zoeken waar het filmmateriaal vandaan komt. Helaas blijkt dat nog niet mee te vallen. De filmpjes worden via buitenlandse ip-adressen en een beveiligde route op het internet gezet, zodat de maker niet te achterhalen is. Dan struikelen Grace en haar team over een wel heel sinistere aanwijzing: het lijkt erop dat de moorden allemaal worden aangekondigd. Misschien dat dit een doorbraak in het onderzoek oplevert?
Zoals we gewend zijn van P.J. Tracy is ook Moordspel een prettig geschreven thriller met een flinke dosis actie, onverwachte twist en aangename personages. Voor het begrip van de verhoudingen tussen de verschillende hoofdpersonen helpt het als je de eerdere Monkeewrench-boeken hebt gelezen, maar echt nodig is het niet.
Interessant is de vraag over de duistere kanten van het internet die opgeworpen wordt. Is het mogelijk zaken uit te bannen, of af te schermen? En in hoeverre is het net een katalysator voor bepaald sinister gedrag? Het zijn interessante thema’s, die nog wel wat verder uitgewerkt hadden kunnen worden. Aan het eind van het boek sneeuwen juist deze vragen een beetje onder in de actie en de haastige afronding, en dat is jammer. Want dat moeder en dochter Lambrecht kunnen schrijven, dat hebben ze ook met Moordspel bewezen. Met wat meer aandacht voor die maatschappelijke diepgang had er een ijzersterk verhaal uitgerold. Nu blijft het bij een, zeer aangename, dat wel, ‘gewone’ thriller.