De ontknoping komt heel snel

De meeste mensen vinden het prettig om enige afwisseling aan te brengen in wat ze eten. De meeste dagen eet je een 'ambachtelijke' zelfgekookte maaltijd, af en toe ga je op de culinaire toer in een goed aangeschreven restaurant, maar een andere keer is het net zo fijn om een snelle hap te halen in de snackbar. Dat kan ook erg lekker zijn, hoewel van totaal andere kwaliteit. Poema van de Noorse schrijfster Merete Junker zou je kunnen omschrijven als het Scandinavische thriller-equivalent van de snelle hap: een prima snack, goed bereid en zeker met een lekkere saus helemaal niet verkeerd, maar niet heel verfijnd en ook niet iets dat bijblijft.

Dat komt vooral doordat de personages en de omgeving niet zo scherp en gedetailleerd worden uitgewerkt als je in de meeste Scandinavische thrillers gewend bent. Het boek is dan ook een stuk dunner dan de dikke pillen die we kennen van kanonnen als Lars Kepler, Jo Nesbø en Camilla Läckberg. De plot van Junkers derde boek (het tweede dat in het Nederlands is vertaald) is op zich niet slecht, maar juist in een thriller die zo expliciet gepresenteerd wordt als Scandinavisch, verwacht je dat de omgeving een grotere rol speelt, dat de personages meer diepgang krijgen en dat hun motieven verdergaand worden uitgewerkt.

Op zich zijn de hoofdpersonen, advocaat Torkel Vaa en journaliste Mette Minde, figuren die je als lezer wel kunt gaan waarderen. Zij kennen elkaar al van een eerdere zaak, maar dat hoeft de lezer die Junkers vorige boek, Tweeling, niet heeft gelezen, niet per se te storen.

Torkel is advocaat en vult zijn dagen normaal met rechtszaken, cliënten en schikkingen. Maar nu wordt hij tegen wil en dank bij een nare zaak betrokken. Iemand lijkt het op hem voorzien te hebben en stuurt hem briefjes met de afdruk van een blauwe poema erop. Blijkbaar wil deze persoon hem iets duidelijk maken, maar Torkel heeft geen idee wat dat zou kunnen zijn. Samen met Mette probeert hij uit te zoeken wat de boodschap kan betekenen. Wanneer er mensen die slechts zijdelings bij de zaak betrokken zijn vermoord worden, snapt Torkel dat hij haast moet maken. Hij krijgt de indruk dat de sleutel tot deze zaak in zijn verleden zou kunnen liggen. Daarom reizen hij en Mette af naar zijn geboortegrond. Daar wordt steeds duidelijker dat er in Torkels jeugd inderdaad iets gebeurd is dat een rol lijkt te spelen. Maar hoe kan Torkel ontdekken wie er achter de moorden zit, als hij zich die gebeurtenissen helemaal niet kan herinneren?

De lezer ziet ondertussen al een tijdje aankomen hoe de zaken in elkaar zitten, doordat af en toe geschakeld wordt naar het perspectief van de dader. Echt een verrassing is het dus niet wanneer Torkel en Mette ontdekken hoe het zit. Toch komt de ontknoping op een zeker punt ineens heel snel, terwijl motief of verdere achtergronden daarna eigenlijk niet meer uitgewerkt worden. Je had als lezer nog de hoop dat er meer achter zat, of dat je nog een verder inkijkje in het brein van de dader zou krijgen. Helaas moet je het doen met wat je zelf bijeen gesprokkeld hebt, en dat is niet helemaal bevredigend. Wel een totaalplaatje, maar niet echt bijzonder. Een beetje zoals die frikadel speciaal: goed gebakken, lekkere sausjes en vers gesneden ui. Maar zo gauw je de snackbar uitloopt, ben je 'm weer vergeten...