Romantische thriller die vlees noch vis is

De ‘Eve Dallas’-serie van J.D. Robb, pseudoniem van roman-auteur Nora Roberts, loopt als een trein. Verraad is het twaalfde deel in vier jaar dat in het Nederlands verschijnt, en de uitgeverij kan nog even door, want in Amerika is Robb intussen aan haar 58e deel in deze serie toe. Wanneer je schrijft in het moordende tempo van twee boeken per jaar, is het niet verwonderlijk dat de producten van dat schrijfwerk wat formule-achtig aanvoelen. Een paar elementen komen in elke Eve Dallas-thriller terug.  

Om te beginnen speelt Eve’s relatie met haar rijke echtgenoot Roarke een belangrijke rol. Ze zijn nog niet lang getrouwd en grijpen elke kans om elkaar ‘te beminnen’ direct aan. Verraad begint, na een korte proloog vanuit het perspectief van de bad guy, op een feestje in een van Roarkes sjieke hotels. Na een uitgebreide beschrijving van Eve’s feestjurk en juwelen, waarin ze zich duidelijk niet op haar gemak voelt, is wel helder dat er veel geld omgaat in de wereld van Roarke. Dat staat in schril contrast met haar dagelijks leven als inspecteur bij de NYPSD.  

Inderdaad, de NYPSD. Een ander vast element, is namelijk dat het verhaal speelt zich afspeelt in de nabije toekomst, zo rond het jaar 2059. De NYPD heeft er een Security-tak bij (vandaar de S), in New York vliegen een soort luchtbussen rond en er wordt interplanetair gereisd. Op zich een interessant element, wat science fiction in een romantische thriller, maar juist die futuristische elementen maken dat het boek gedateerd aanvoelt. Wanneer het bezitten van een verzameling films op disks en het communiceren via een persoonlijke ‘communicator’ (die agenten naast een fototoestel en een opnameapparaat bij zich hebben) onder futuristisch valt, wordt de neiging even naar het colofon te bladeren wel erg groot. Zo gauw je dat doet, zie je dat dit twaalfde deel in de 'Dallas'-serie stamt uit 2001. Hoewel dat recent voelt, blijkt ineens heel duidelijk dat technologische ontwikkelingen heel wat sneller zijn gegaan dan Robb zeventien jaar geleden kon inschatten. Tegelijkertijd zijn andere SF-elementen, in combinatie met de nu al achterhaalde elementen, dan weer heel Star Trek-achtig, waardoor het toekomst-sausje uiteindelijk meer afleidt dan dat het iets toevoegt aan de zaak waar Eve aan werkt.  

Die zaak, het laatste vaste onderdeel in de Eve Dallas-boeken, is er een die Eve en haar team voor raadsels stelt. In Roarkes hotel wordt, nog tijdens het feestje waar Eve dus ook te gast is, een kamermeisje vermoord. Het heeft er alle schijn van dat de dader een professional was, misschien zelfs wel een duurbetaalde huurmoordenaar. Maar waarom zou die ingezet worden om een eenvoudig kamermeisje uit de weg te ruimen? Wanneer niet veel later een tweede medewerker van Roarke ten prooi valt aan dezelfde gewelddadige killer, kan Eve niet anders dan zich afvragen of haar geliefde niet de verbindende factor tussen de moorden is.  

Eve begint aan de jacht op de huurmoordenaar, en door haar slimme speurwerk komt ze snel dichterbij hem. Zijn motief, of liever, het motief van zijn opdrachtgever, blijft echter totaal onduidelijk, zowel voor Eve als voor de lezer. Alles komt bij elkaar in een hectische ontknoping met een hoog tempo, die de lezer wat onbevredigd achterlaat. Robb kan vlot schrijven, dat moet gezegd, en ze weet de hoofdstukken zo op te bouwen dat je voor je het weet weer een hoofdstuk verder leest. Toch is deze thriller uiteindelijk helaas vlees noch vis: dat het geen overtuigende science fiction is, zij Robb vergeven, maar daarnaast is Verraad is niet echt een romantisch liefdesverhaal, en ook geen superspannende thriller.