Het geheel is minder dan de som der delen

Een boek van een ervaren journalist en non-fictie auteur, waarin machtsverhoudingen binnen een relatie en de band tussen tweelingzussen centraal staan, en dat ergens doet denken aan titels als Het meisje in de trein en Gone girl: dat klinkt als een geheid succes. Helaas. Hoewel Witte lichamen niet onaardig is, rammelt er te veel om het een echt geslaagd debuut te noemen.

Het draait in deze eerste thriller van Jane Robins om de relaties tussen Callie, haar tweelingzus Tilda en diens nieuwe liefde Felix. Callie, die soms door haar zus op afstand gehouden wordt, maar nu vanaf het begin bij de relatie wordt betrokken, vindt Felix in eerste instantie een erg leuke man. Dat verandert als hij kort op elkaar nogal ruw met Tilda doet bij een uitstapje, en haar vervolgens vertelt dat ze op vakantie naar Frankrijk gaan. Callie vindt Felix wel erg bazig, en haar zus ineens wel heel volgzaam. Ze gaat op zoek naar informatie over ‘de gevaarlijke elementen van gepassioneerde romances’ en stuit op een online forum. Daar kunnen mishandelde vrouwen hun verhaal kwijt, en vinden vriendinnen en helpers van vrouwen die onderdrukt en mishandeld worden elkaar.

In no time verliest Callie zich in het forum, en ziet ze in elke handeling van Felix een teken dat hij de controle over Tilda’s leven wil hebben. En Felix is ook een engerd, zoveel is wel duidelijk. Maar het tempo waarmee Callie besluit dat hij fout is, de heftigheid van de beschuldigingen die ze naar hem uit, en haar overtuiging dat het niet goed zal aflopen met Tilda omdat Felix steeds gewelddadiger wordt, dat is allemaal nogal onrealistisch. Van nul naar honderd in vijf seconden – zo snel slaat Callie om als het om Felix gaat.

En als ze haar mening eenmaal gevormd heeft, is er ook geen rem. Ze is zorgzaam, en raakt geobsedeerd door de relatie tussen Tilda en Felix. Uit enkele flashbacks blijkt dat dat obsessieve niet helemaal nieuw is: ook in de jeugd van de tweeling is er een aantal dingen voorgevallen waaruit wel duidelijk wordt dat Callie zich altijd in Tilda’s schaduw heeft voelen staan, en zich altijd in de situatie van haar zus heeft geprobeerd in te leven. Die flashbacks zijn op zich interessant: ze geven de tweeling meer diepgang en je gaat de gecompliceerde band tussen de zussen beter begrijpen. Het is dan ook jammer dat het bij vier flashback-hoofdstukken vroeg in het boek blijft, en dat daarna blijkbaar alles is uitgelegd wat er op basis van het verleden uitgelegd moest worden.

Door dat uitleggerige, wat vaker terugkomt wanneer we met Callie, vanuit wiens perspectief het verhaal verteld wordt, meedenken, liggen de plotwendingen vaak net iets te veel voor de hand. Wanneer sommige zaken net wat subtieler onder de aandacht van de lezer waren gebracht, was de twijfel aan de personages en hun beweegredenen meer onderhuids gebleven, en was daardoor meer spanning ontstaan. Nu blijft Witte lichamen vooral een mix van aardige ingrediënten, die helaas niet goed op smaak zijn gebracht, waardoor het geheel minder wordt dan de som der delen.