Degelijk speurwerk

Peter Robinson schrijft zijn Inspector Banks-thrillers in een stevig tempo. Bijna elk jaar voegt hij een nieuwe titel aan de succesvolle serie toe, zodat afgelopen jaar met Friend of the Devil alweer het zeventiende deel verscheen. Toen in 2002 in Nederland met Nasleep voor het eerst een boek van Robinson werd vertaald, waren er al elf titels met Banks in de hoofdrol verschenen. En denk maar niet dat de uitgever rustig de tijd kreeg om al die eerdere afleveringen rustig op de markt te brengen, want Robinson schreef ondertussen in hetzelfde tempo door. Daardoor springen de Nederlandse vertalingen heen en weer in de tijd, volgens een bijna niet te doorgronden schema.
Woensdagkind is het zesde boek waarin Banks acte de présence geeft, en het verschijnt als twaalfde titel van Robinson in Nederland, vijftien jaar nadat het geschreven is. Dat maakt dat een en ander soms nogal gedateerd aanvoelt. Zo loopt onze speurder rond met een walkman met cassettebandjes, beschikt het politiebureau over welgeteld één computer en moet informatie uit het buitenland via dure telefoongesprekken achterhaald worden. Je realiseert je in één klap hoe enorm de informatie- en technologiestandaard in vijftien jaar veranderd is.
Inspecteur Alan Banks werkt, nadat hij een paar jaar eerder vanuit Londen naar het noorden is verhuisd, bij de politie van Eastvale, in Yorkshire. Wie het nakijkt op de kaart zal tot de ontdekking komen dat er geen stadje bestaat met deze naam, maar het is een plaats waarin de eigenschappen van diverse middelgrote Noord-Engelse steden samenkomen. Gelegen in de Yorkshire Dales trekt het veel toeristen, die afkomen op de prachtige omgeving en het historische centrum, maar er zijn ook slechte wijken, met veel werklozen die onder Thatcher hun baan in de staalindustrie kwijt raakten. Over het algemeen genomen is Eastvale echter een rustig plaatsje, waar weinig schokkends gebeurt.
Tot op een middag twee mensen aanbellen bij Brenda Scupham. Ze stellen zich voor als maatschappelijk werkers, die moeten onderzoeken of Brenda’s zevenjarige dochtertje Gemma niet misbruikt wordt. Brenda, een eenvoudig type, is overdonderd, en laat Gemma met de man en vrouw meegaan. Pas de volgende dag, als het kind niet teruggebracht wordt, realiseert Brenda zich dat er iets niet in de haak is. Ze schakelt de politie in.
Banks wordt op de zaak gezet, en hij probeert na te gaan waarom deze mensen nou juist Gemma ontvoerd hebben. Hij duikt in het leven van het kind en haar moeder, en wat hij ontdekt is niet erg fraai. Helaas leidt het hem niet naar het meisje, en hoe langer ze weg is, hoe kleiner de kans wordt dat Banks haar levend zal vinden. Samen met zijn baas, hoofdinspecteur Gristhorpe, doet hij echter zijn uiterste best.
Wanneer een tweede grote zaak aan het rollen gaat, neemt Gristhorpe het onderzoek naar Gemma op zich. Hij voelt zich sterk betrokken bij dit geval; het herinnert hem sterker dan hem lief is aan de tijd dat hij onderdeel uitmaakte van het team dat het beroemde duo Brady & Hindy oppakte. Ook toen werden kinderen ontvoerd door een stel, en Gristhorpe hoopt dat er niet meer gruwelijke parallellen met die oude zaak opduiken.
Banks verdiept zich ondertussen in de andere zaak. Het lijkt erop dat deze volledig losstaat van de verdwijning van Gemma, maar misschien is het toch zo dat schijn bedriegt…
Lezers die Peter Robinson gevolgd hebben weten dat hij zijn schrijfstijl enorm ontwikkeld heeft. Zijn recentere boeken zijn beter opgebouwd en ook stilistisch sterker dan het eerdere werk. Dat neemt niet weg dat ook de oudere titels, zoals Woensdagkind, prima boeken zijn, ergens tussen detectives en thrillers in: een paar uur genieten met degelijk speurwerk.