Een bewuste keuze voor een prehistorisch leven

Ooit sportte Mirjam Lancewood (1983) op olympisch niveau maar op den duur nam faalangst het over van haar plezier. Ze stopte met topsport en schoolde zich om tot docent Lichamelijk Opvoeding. Aanvankelijk gaf ze les in Afrika en Nieuw-Zeeland, waar ze zich met haar man Peter (1953) settelde, maar de sleur en het op een plek wonen maakte haar diep ongelukkig. Het 9-5 ritme, de prestatiedrang, het voortdurend hetzelfde doen maakten haar ongelukkig. Zij en haar man Peter besluiten alles op te geven en trekken de ongerepte natuur van Nieuw-Zeeland in.

In het begin moet Mirjam wennen aan het 'nietsdoen'. 'Niets. Dat was wel het allerlaatste wat ik wilde doen. Nietsdoen betekent verveling, de gevreesde ledigheid, gruwelijke leegte. Niets was het onbekende.' Ze omschrijft hoe ze haar eerste geit schiet en slacht en wat dat met haar doet. Hoe ze skills als hutten bouwen opdoet en het villen van dieren. Kortom: hoe ze inburgert in de vrije natuur.

De pieken en dalen voor het stel zitten hem in de fysieke inspanning, het weer: soms regent het dagen achter elkaar en kunnen ze niets meer dan in hun hut zitten. Of lopen ze tientallen kilometers in de regen met 15 kilo op hun rug in de modder te banjeren. 'Af en toe wilde ik gewoon weer in een huis met een groentetuin wonen en weer vegetariër zijn en dit primitieve leven van jagen en verzamelen laten voor wat het was. Het was allemaal te moeilijk, te zwaar.'

Mirjam’s persoonlijke reflecties zijn nooit hoogdravend maar altijd eerlijk en nuchter, en vormen samen met de gesprekken met Peter de inzichten die haar leven en haar motivatie daarvoor begrijpen. Zoals wanneer Mirjam de botten van haar geslachte geit stukslaat om tot het merg te komen, en met haar vet-besmeurde gezicht vergenoegzaamd met Peter rond het vuur zit. 'Afgezien van onze moderne kleren hadden we kunnen doorgaan voor mensen in de steentijd. Dit eenvoudige en praktische leven schonk ons verrassend genoeg een intens gevoel van tevredenheid.' Ook beschrijft ze hoe zij en Peter het volhouden om elke dag bij elkaar te zijn, relatie-advies waar menig stel wat aan kan hebben.

Alles daaromheen is wat je doet begrijpen hoe ze haar wil naar vrijheid waarmaakt. En dat is soms een beetje langdradig. Met een paar bladzijden minder was de natuur van Nieuw Zeeland ook wel gevangen. Daarnaast moet je niet war zijn van een beetje spiritualiteit, want Mirjam beschrijft graag en vaak hoe ze de natuur beleeft. Dat is vaak waardevol om te lezen omdat de beschrijvingen persoonlijk zijn, maar kunnen soms lastig te duiden zijn. 'Terwijl wij daar zo hoog tussen de wolken van het uitzicht genoten zoals we al talloze malen eerder hadden gedaan, voelden we plotseling allebei de aanwezigheid van een andere dimensie, en dat gevoel vervulde ons van een diep ontzag.' Op de cover staat daarnaast 'bekend van Floortje', maar dat komt niet terug in haar boek. Terwijl een dergelijke aanduiding automatisch nieuwsgierig maakt hoe het bezoek van Floortje Dessing precies is ervaren door Mirjam.  

De heldere opbouw, het unieke verhaal en de openheid waarmee Mirjam haar lezers laat kennismaken met haar leven maken echter veel goed. Haast enthousiast om ook een paar weken niks te doen, misschien dat er dan wel ruimte ontstaat voor waardering van pagina’s natuurbeschrijving.