Hartverwarmende feelgood in Ierse setting

‘De Ierse Erfenis’ is het derde boek van Karen Swan dat in het Nederlandstalig taalgebied verschijnt. Swan werkte jaren als modejournalist voordat ze haar baan opgaf om haar langgekoesterde schrijversdroom waar te maken. Inmiddels verkopen haar boeken als zoete broodjes in zowel Engeland, Duitsland, Italië en Noorwegen. Van haar verschenen eerder ook ‘Een Noorse Winternacht’ en ‘De Spaanse belofte’ in Nederland en België.

Zoals de titel doet vermoeden, speelt ‘De Ierse Erfenis’ zich af aan de Ierse kust, meer bepaalde vlakbij the Wild Atlantic Way. Daar creëerde Swan een fictief landgoed waarop Lorne Castle zich bevindt. Na de dood van hun vader blijven de zussen Ottie, Pip en Willow verbijsterd achter na de lezing van zijn testament. Daaruit blijkt dat Willow, de jongste dochter, het kasteel erft. Waarom Willow en niet hun moeder of de oudste dochter Ottie? Willow verliet haar familie namelijk drie jaar eerder in haar vlucht naar Dublin en is intussen vervreemd geraakt van haar familie en het landgoed. Wat haar ertoe dreef om drie jaar lang alle contacten te verbreken, is voor niemand duidelijk. En dat ze besluit om het kasteel te verkopen, lijkt alles nog gecompliceerder te maken. Haar zussen - Ottie en Pip - kunnen er geen begrip voor opbrengen en doen er alles aan om hun eigen toekomst veilig te stellen. Maar wat is het geheim dat Willow en haar familie zo uit elkaar dreef? Waarom lijkt er met Ottie hetzelfde te gebeuren? Het lijkt erop dat alle kaarten op tafel moeten komen te liggen als ze zussen elkaar niet voorgoed willen verliezen…

De keuze van Swan om het verhaal te laten afspelen aan de ruige Ierse kust laat zich doorheen het hele boek voelen en bepaald de sfeer waarin het verhaal zich afspeelt. Geen fijn Kerstgevoel, zonnige warmte of prachtig sneeuwtapijt. De onvoorspelbaarheid van het weer en het landschap zit ingebakken in de mensen. Ook de ruigheid van het landschap laat zich kennen. Enkel hier kan men een event als de ‘Ultra’ organiseren en met een slechte bewijzering mensen in gevaar brengen. Doorheen ‘De Ierse erfenis’ voel je vaak de kilte en de koude van de vele regenbuien die dit deel van Ierland teisteren.

Het is dan ook te danken aan de beschrijvingen van Swan dat deze sfeer zo duidelijk naar voren komt. Ze weet de Ierse kust en de mensen die er wonen echt tot leven te brengen.
“Ottie trok haar anorak dichter om zich heen en liep verloren langs de standplaatsen voor de tenten, met haar klembord tegen zich aan gedrukt. Het waaide stevig, want er kwam een storm over de Atlantische Oceaan hun kant op, en haar natte haren zwierden tegen haar wangen als die van een strijkstok over de snaren van een viool.”
Hoewel ze gebruik maakt van treffende vergelijkingen om alles tot leven te brengen, zijn deze vergelijkingen nooit ver gezocht. Ze ondersteunen de vlotheid van het verhaal en dienen voornamelijk om de juiste beelden bij de lezer op te roepen.

Swans schrijfstijl is vlot, met niet al te ingewikkelde zinsconstructies en vrij duidelijke dialogen. Dialoog en verhaal wisselen elkaar ook vlot af, waarbij je een vrij gelijke verdeling krijgt tussen de twee. De perspectiefwisselingen tussen de drie zussen zorgen er daarnaast voor dat je een beeld krijgt van elk van de zussen: hun verlangens, hun angsten en hun geheimen. Zelfs doorheen de hoofdstukken wisselt Swan die perspectieven af. Ze doet dit op zo’n vlotte manier dat het nooit onduidelijk wordt welke zus nu aan het woord is. Geen moment heb je het gevoel een chaotisch boek te lezen. Integendeel, ‘De Ierse Erfenis’ komt over als een mooi gestructureerd geheel.

Swan weet de spanning goed op te bouwen. Vanaf de eerste bladzijde van ‘De Ierse Erfenis’ word je in het verhaal gegooid. Bepaalde zaken, zoals de onderlinge relatie tussen de zussen, worden vrij snel duidelijk door de verloop van het verhaal. Andere aspecten blijven op de achtergrond waardoor je nieuwsgierigheid meteen geprikkeld wordt en je zin krijgt om verder te lezen. Een van die dingen is waarom de relatie tussen Willow en haar moeder zo gespannen is? Ook de vraag waarom Willow drie jaar geleden wegliep en alle banden met haar familie verbrak, blijft op de achtergrond spelen. Daarnaast doet Willow een aantal uitspraken over een vriend van de familie waaruit blijkt dat ze meer weet, maar je blijft als lezer in het ongewisse over wat dat precies is.

Door het verzwijgen van die aspecten van de familiegeschiedenis en de relaties weet Swan de spanning in ‘De Ierse Erfenis’ wel goed op te bouwen. Het is geen bloedstollende spanning waardoor het boek een pageturner wordt, maar je wordt zeker voldoende geprikkeld om het boek telkens weer op te pakken om door te gaan met lezen.

De plot is uiteindelijk niet heel origineel. Dit soort intriges is al vaker gebruikt in verhalen, vooral wanneer het over adellijke families gaat. Toch weet Swan je tot het einde te boeien en de spreekwoordelijke olifanten in de kamer worden pas echt duidelijk als je de laatste hoofdstukken van ‘De Ierse Erfenis’ leest.

Karen Swan weet met dit derde boek weer te overtuigen. ‘De Ierse Erfenis’ is een boek dat je met plezier in een kort tijdsbestek uitleest, ondanks de omvang (het boek telt net geen 500 bladzijden). Het boek is het absoluut de moeite waard om op een koude winteravond mee voor de haard te kruipen.