Feelgood die je niet onberoerd laat

Mike Dormer, projectontwikkelaar, vertrekt vanuit Londen om in Silver Bay de weg te effenen voor een luxe complex met gelegenheid tot watersport. Zijn verblijf in Silver Bay verloopt echter helemaal niet zoals hij had gepland. De bewoners van het hotel waar hij logeert, laten hem zien dat Silver Bay zelf geen nood heeft aan een luxe complex en dat hun belangen in tegenstrijd zijn met de zijne. De intrigerende Liza McCullen en haar dochter Hannah trekken al gauw de aandacht van Mike. Hij wint hun vertrouwen, maar daarmee geen informatie die hem helpt in zijn onderzoek. Net als de fameuze tante Kathleen, die ooit de grootste haai van Silver Bay ving, laten ze hem de rijkdom die het ‘saaie’ Silver Bay heeft zien en het belang om de rust daar te behouden. Niet alleen voor de vele walvissen en dolfijnen die de baai bezoeken, maar ook voor de bewoners van de baai zelf.

Jojo Moyes verwierf internationale faam met haar boek ‘Voor Jou’ dat in 2012 in het Nederlandstalig gebied uitkwam. Van dit boek zijn wereldwijd intussen meer dan 14 miljoen exemplaren verkocht. Moyes is niet alleen schrijfster, maar ook journalist. Haar boeken werden in 46 talen vertaald en hebben al in twaalf landen op nummer 1 gestaan.

Met ‘Walvisbaai’ zet ze weer een hartverwarmde feelgood neer zoals we van Moyes gewoon zijn. In haar verhaal weet ze een aantal maatschappelijke thema’s te verwerken die je aan het denken zetten. Het belangrijkste thema is hier de tegenstrijdige belangen van economie (grootse projecten) en het milieu (het behoud van de walvissen en hun trek), maar ook hoe het sociale aspect (de bewoners zelf die liever met rust gelaten worden dan toeristen aan te trekken) bij zo’n economische projecten wel eens vergeten wordt. Ook thema’s als rouw, huishoudelijk geweld en het onder ogen zien van je verleden snijdt Moyes aan in ‘Walvisbaai’.

Moyes maakt in ‘Walvisbaai’ gebruik van verschillende perspectieven om de personages uit te werken. De lezer leert hen, hun gedachten en verlangens, vrij goed kennen omdat er telkens een deel van het verhaal uit hun perspectief verteld wordt. Voor het grootste deel van het verhaal is dit niet verwarrend, omdat Moyes per hoofdstuk wisselt van perspectief en boven elk hoofdstuk staat aangegeven vanuit wiens perspectief het verhaal nu verteld wordt. Naar het einde toe komt er even een perspectief bij, dat van Mikes zus Monica, waardoor het net iets moeilijker wordt om te volgen. De meerwaarde van haar perspectief is niet meteen duidelijk en ze krijgt ook maar een paar bladzijden het woord. Verder zorgt de keuze voor de wisseling van perspectieven wel dat de roman de nodige diepgang krijgt.

Zoals we gewend zijn van Moyes is ‘Walvisbaai’ ook weer vlot geschreven met niet te complexe zinnen. Het verhaal van Mike, Liza, Kathleen en Hannah sleept je mee van in het begin. De vlotte schrijfstijl zorgt ervoor dat je bladzijde na bladzijde omslaat en het boek in een mum van tijd uit hebt. Dankzij de pen van Moyes komen de personages en Silver Bay echt tot leven. Als lezer leef je met hen mee en volg je hen op de voet. Dat het verhaal in het ik-perspectief is geschreven, draagt hier zeker aan bij.

Af en toe kan een oplettende lezer wel zijn wenkbrauwen optrekken bij de geloofwaardigheid van het verhaal. Dat de financierder van een projectontwikkelaar zich zomaar terugtrekt, omdat een elfjarig meisje hen mails over haaien stuurt, kan bijvoorbeeld wel enige vragen oproepen. Toch voelt dit niet heel storend aan, omdat het bijdraagt aan het feelgood gehalte van het verhaal en Moyes dit gedeelte vrij goed heeft uitgewerkt.

‘Walvisbaai’ is dus een roman waarbij je heerlijk kan wegdromen naar een Australische baai en die je niet onberoerd laat. Het is een roman, zoals we van Moyes gewend zijn. Een garantie voor heel wat uurtjes leesplezier.