mooi verteld vanuit een 8-jarig jongetje

Dit is een boek voor kinderen in groep 7/8 en klas 1
Het is 1943 en de 8-jarige Pieter, woonachtig in Amsterdam, merkt niet veel van de oorlog. Wanneer er een vliegtuig op zijn huis neerstort, moeten hij en zijn familie ergens anders gaan wonen. Ze vinden een huis een Joodse buurt waar inmiddels bijna tot geen Joden meer wonen. Als dan midden in de nacht een meisje in zijn kamer staat en ze beweert dat Pieter in haar huis woont begint langzaamaan de realiteit voor Pieter duidelijk te worden

Het verhaal wordt verteld door de 8-jarige Pieter en de 12-jarige Felice. Het mooie is dat de onwetende Pieter geen idee heeft wat het is om Joods te zijn in deze tijd. Het enige wat hij ervan ziet is dat ze door de Duitsers worden gevangengenomen. Hij denkt dan “zij zullen het dan wel erg bont gemaakt hebben” (heerlijk om deze onschuld te zien als volwassene). Pieter vraagt ook veel aan zijn vader maar die geeft geen goede antwoorden in Pieters ogen omdat hij zeker te jong is, nou dat is niet zo! Zijn vader zegt alleen elke keer: “het zijn de moffen”. Ik had echt het idee dat ik Pieter en Felice kende tijdens het verhaal. Het mooie is dat er altijd over de Tweede Wereld Oorlog vanuit het volwassene perspectief wordt geschreven, behalve dan het verhaal van Anne Frank, maar nu van een kind van 8 en hoe die het beleefde.

Het verhaal leest erg vlot en is erg beeldend beschreven, ik zag mezelf door de straten lopen en in de huizen zitten. Beide personages zijn mooi uitgewerkt waardoor je het idee hebt dat je ze kent. Tijdens het verhaal had ik ook het idee dat ik vanuit de buitenkant er de hele tijd bij was, als een soort vlieg aan de muur, en dat vind ik altijd erg fijn. Het verhaal wordt bijgestaan door hele mooie en toch indringende illustraties van Cecile Reijnders. Zo wordt het verhaal nog beeldender.
Er zitten best wat Duitstalige zinnen en woorden in het boek wat niet vertaald wordt en ik vraag mij af of kinderen van deze leeftijd dat begrijpen.
Maar het mooie is vooral de vriendschap en vertrouwensband die Pieter en Felice sluiten en de kinderlijke onschuld van Pieter vond ik erg vertederend. Het verhaal laat ook duidelijk zien dat voor kinderen het niks uitmaakt wie of wat hun vriendje/vriendinnetje is (qua uiterlijk of geloof) het is gewoon mijn vriendje.

Jeugdherinneringen van haar vader zijn de basis voor dit mooie verhaal geworden. Fijn dat ze met haar vader hierover heeft kunnen praten en dat hij het wilde vertellen. Vele mensen die de Tweede Wereld Oorlog of andere oorlogen hebben meegemaakt wilden daarna vaak niks erover zeggen, wat voor nabestaanden soms heel moeilijk is.

In het boek staat een mooie plattegrond van Amsterdam zodat je weet waar het verhaal zich afspeelt. Achter in het boek staan foto’s van de vader van Melinda en een uitleg over Amsterdam in de oorlog.

Dit boek is echt een aanwinst voor een docent in dit belangrijke jaar van 80 jaar vrijheid. Zeker omdat het al 80 jaar geleden is denken vele tegenwoordig ach joh zo lang geleden. Maar in een wereld waarin we nu leven is een beetje compassie voor elkaar niet verkeerd en dat vind je terug in dit boek.
Dus heb je kinderen in de leeftijd van 8 tot 13 laat ze dit boek lezen.

Op de website van Melinda www.melvertel.nl is meer informatie te vinden over de klassenset en lesbrief en over Melinda.

5 sterren