Lezersrecensie
Het Blauwe Uur
Eris, een eiland voor de kust van Schotland, alleen bij eb toegankelijk, een eiland met alleen inwoners. Heden ten dage bewoont door Grace, bewaarster van de nalatenschap van de overleden kunstenares Vanessa Chapman. Vanessa’s echtgenoot verdween nadat hij haar had bezocht.
Als één van Vanessa’ s stukken bij een expositie in twijfel wordt getrokken, begint een reeks gebeurtenissen die de eenzaamheid van Grace verstoren en daarmee een leven vol geheimen.
Paula Hawkins neemt je mee in langzame opbouw en de intensiteit van een snelkookpan. Ze schrijft met een schoonheid, waarbij ze de fijne grens verkent tussen interesse en obsessie, liefde en haat, gezond verstand en waanzin.
Het blauwe uur behandelt thema’s als verdriet, eenzaamheid, verlangen en verraad, en de complexiteit van menselijke relaties
Hawkins maakt gebruik van meerdere perspectieven waardoor ze diepte toevoegt , als lezer probeer je de waarheid reconstrueren terwijl je de betrouwbaarheid van elke verteller steeds in twijfel trekt.
In Het blauwe uur creëert Hawkins personages waarvan de gebreken en motivaties op ingewikkelde wijze worden onderzocht. Ze zijn giftig, egoïstisch en vol zelfbedrog.
Naarmate het verhaal zich ontwikkelt, worden geheimen onthuld en vallen intriges in heden en verleden als puzzelstukjes in elkaar.
Het Blauwe Uur heeft me verrast en nu ik een paar dagen later deze recensie schrijf bemerk ik dat het verhaal me ook echt bezighoudt.
Het absurde van de personages, de schoonheid waarmee kunst beschreven wordt en het bijna voelen van de stormen op Eris, geweldig hoe een auteur je zo mee kan nemen in een verhaal.
Dit was mijn eerste Paula Hawkins en zeker niet mijn laatste!
Dank je wel Uitgeverij HarperCollins voor het mogen vooruitlezen van dit boek.
Als één van Vanessa’ s stukken bij een expositie in twijfel wordt getrokken, begint een reeks gebeurtenissen die de eenzaamheid van Grace verstoren en daarmee een leven vol geheimen.
Paula Hawkins neemt je mee in langzame opbouw en de intensiteit van een snelkookpan. Ze schrijft met een schoonheid, waarbij ze de fijne grens verkent tussen interesse en obsessie, liefde en haat, gezond verstand en waanzin.
Het blauwe uur behandelt thema’s als verdriet, eenzaamheid, verlangen en verraad, en de complexiteit van menselijke relaties
Hawkins maakt gebruik van meerdere perspectieven waardoor ze diepte toevoegt , als lezer probeer je de waarheid reconstrueren terwijl je de betrouwbaarheid van elke verteller steeds in twijfel trekt.
In Het blauwe uur creëert Hawkins personages waarvan de gebreken en motivaties op ingewikkelde wijze worden onderzocht. Ze zijn giftig, egoïstisch en vol zelfbedrog.
Naarmate het verhaal zich ontwikkelt, worden geheimen onthuld en vallen intriges in heden en verleden als puzzelstukjes in elkaar.
Het Blauwe Uur heeft me verrast en nu ik een paar dagen later deze recensie schrijf bemerk ik dat het verhaal me ook echt bezighoudt.
Het absurde van de personages, de schoonheid waarmee kunst beschreven wordt en het bijna voelen van de stormen op Eris, geweldig hoe een auteur je zo mee kan nemen in een verhaal.
Dit was mijn eerste Paula Hawkins en zeker niet mijn laatste!
Dank je wel Uitgeverij HarperCollins voor het mogen vooruitlezen van dit boek.
1
Reageer op deze recensie