Lezersrecensie
Even aan mijn moeder vragen - Danielle van Helden
Voor de buddyread met @ilonaslevenbijls las ik “ Even aan mijn moeder vragen” van Danielle van Helden.
Wat als je op zoek bent naar je biologische vader, maar je moeder weigert te vertellen wat ze – nu nog – weet? Hoever ga je om je vader te vinden?
In Even aan mijn moeder vragen loopt Iris met liefde de benen uit het lijf op haar werk in theatercafé Westeinde. Maar achter haar stralende glimlach schuilt een groot verlangen: ze is wanhopig op zoek naar haar biologische vader. Haar zoektocht lijkt vast te zitten en de enige die haar meer kan vertellen is haar eigenzinnige en jongdementerende moeder, maar die weigert om ook maar iets los te laten. Dan dwingt een plotselinge en heftige gebeurtenis haar moeder een verpleeghuis in, waar de charmante zorgmanager Oscar het enige lichtpuntje in de situatie lijkt. Wanneer Iris’ moeder meer en meer in het verleden gaat leven, begint zij steeds vaker over een oude jeugdliefde. Zou dat Iris’ biologische vader kunnen zijn? Iris’ besluit staat vast: ze moet en zal haar vader opsporen, voordat haar moeder alles is vergeten…
“Even aan mijn moeder vragen” is een mooie Feel/Real Good met een heel mooi maatschappelijk onderwerp er in verwerkt. Het thema Alzheimer loopt als een rode draad door dit verhaal net zoals de zoektocht naar de vader van Iris. Heftige thema’s worden afgewisseld met luchtige momenten waardoor ik in het boek werd gezogen en vanaf de eerste bladzijde meteen geboeid werd en bleef.
Het verhaal zit goed in elkaar, de personages komen tijdens het lezen tot leven. Ik ben echt van de karakters gaan houden, vooral Winston en Harrie hebben een bijzonder een plekje in m’n hart gekregen.
Het verhaal is, in tegenstelling tot andere FeelGood boeken, zeker niet voorspellend, daardoor kon ik het boek bijna niet wegleggen.
De schrijfstijl van Danielle is vlot, levendig en beeldend; een vleug romantiek en humor met een flinke snuf serieus maatschappelijke problematieken zorgen ervoor dat het verhaal in balans blijft waardoor het blijft boeien.
Wat als je op zoek bent naar je biologische vader, maar je moeder weigert te vertellen wat ze – nu nog – weet? Hoever ga je om je vader te vinden?
In Even aan mijn moeder vragen loopt Iris met liefde de benen uit het lijf op haar werk in theatercafé Westeinde. Maar achter haar stralende glimlach schuilt een groot verlangen: ze is wanhopig op zoek naar haar biologische vader. Haar zoektocht lijkt vast te zitten en de enige die haar meer kan vertellen is haar eigenzinnige en jongdementerende moeder, maar die weigert om ook maar iets los te laten. Dan dwingt een plotselinge en heftige gebeurtenis haar moeder een verpleeghuis in, waar de charmante zorgmanager Oscar het enige lichtpuntje in de situatie lijkt. Wanneer Iris’ moeder meer en meer in het verleden gaat leven, begint zij steeds vaker over een oude jeugdliefde. Zou dat Iris’ biologische vader kunnen zijn? Iris’ besluit staat vast: ze moet en zal haar vader opsporen, voordat haar moeder alles is vergeten…
“Even aan mijn moeder vragen” is een mooie Feel/Real Good met een heel mooi maatschappelijk onderwerp er in verwerkt. Het thema Alzheimer loopt als een rode draad door dit verhaal net zoals de zoektocht naar de vader van Iris. Heftige thema’s worden afgewisseld met luchtige momenten waardoor ik in het boek werd gezogen en vanaf de eerste bladzijde meteen geboeid werd en bleef.
Het verhaal zit goed in elkaar, de personages komen tijdens het lezen tot leven. Ik ben echt van de karakters gaan houden, vooral Winston en Harrie hebben een bijzonder een plekje in m’n hart gekregen.
Het verhaal is, in tegenstelling tot andere FeelGood boeken, zeker niet voorspellend, daardoor kon ik het boek bijna niet wegleggen.
De schrijfstijl van Danielle is vlot, levendig en beeldend; een vleug romantiek en humor met een flinke snuf serieus maatschappelijke problematieken zorgen ervoor dat het verhaal in balans blijft waardoor het blijft boeien.
2
Reageer op deze recensie