Asiel Industrie

Wie voor het slapen gaan nog even een gezellig boek wil lezen, moet zeker dit boek van professor Ruud Koopmans van de Duitse Humboldt Universiteit niet pakken. De asiel industrie is met een totaal van 100 miljoen vluchtelingen wereldwijd een loterij met veel nieten en weinig hoofdprijzen voor de deelnemers.

Koopmans stelt dat de vluchtroutes van asielzoekers zo gevaarlijk zijn dat daarmee meer levens verloren gaan dan wanneer ze gewoon in hun eigen land waren gebleven. Dat toch velen op de vlucht slaan heeft vaak weinig te maken met onveilige situaties, maar vaak is de hoofdoorzaak economisch van aard. Europa wordt namelijk gezien als het beloofde land.

De enige die hiervan beter worden zijn de mensensmokkelaars, die voor duizenden euros per persoon deze mensen op wrakke bootjes zetten naar Italië of Griekenland. En dat is nog maar het begin, want de meesten willen naar het rijkere noordwesten van Europa. Duitsland neemt de meeste vluchtelingen op.

Koopmans geeft aan dat de groep vluchtelingen onevenredig is samengesteld. Het zijn meestal sterke jonge mannen en weinig vrouwen, kinderen en ouderen. Verder moeten ze over voldoende geld beschikken om je eigen land te verlaten. En de asielzoeker moet zich aan de grens van Europa aanmelden. En daarom sluit de EU akkoorden met landen als Turkije en Tunesië om immigranten tegen te houden.

Wie van cijfers en percentages houdt, is bij Koopmans aan het juiste adres. Alleen jammer dat het vooral betrekking heeft op de Duitse situatie. Hij besteedt verder nog aandacht aan de voordelen en de nadelen van asielzoekers voor het ontvangende land. Ook wijdt hij een hoofdstuk aan het samen optrekken binnen de asiel stroom met islamitische terroristen.

Het boek wordt afgesloten met verschillende alternatieven voor echte vluchtelingen. Hij noemt dat een realistische utopie. De kern daarvan is gebaseerd op het Australische model. Dat de bootjes vluchtelingen opvangt op afgelegen eilanden of op land en daar de procedures afwachten. Echter zonder uitzicht op een definitieve toelating. Koopmans stelt deze aanpak voor bijvoorbeeld in Rwanda of Albanië, in combinatie met humanitaire quota voor reguliere immigratie.

De utopie die hij beschrijft zal hiermee echter niet snel worden bereikt. Het is meer een utopisch hersenspinsel. Wie deze utopie wil weten, moet de Asiel Loterij zelf maar lezen op pagina 260. Zeker aan te raden.