Lezersrecensie
Hedendaags liefdesverhaal met een magisch randje
"I could listen to the way his tongue wrapped around the letters of my name for the rest of my life"
Ik heb genoten van dit verhaal en had niet verwacht dat ik het zo goed zou vinden. Het verhaal van Iwan en Clementine is een echt liefdesverhaal maar met een snufje magie. Ze ontmoeten elkaar voor het eerst terwijl er 7 jaar tussen hen zit, hij in het verleden en zij in de toekomst. Het appartement waar ze elkaar ontmoeten is van Clementine's tante en heeft een bijzondere eigenschap. Het brengt mensen samen die op een belangrijk punt in hun leven zijn en altijd met 7 jaar tussen toen en nu.
Het boek staat vol prachtige zinnen en beschrijvingen van liefde, eten, kunst en het leven. Hoe mooi het is als je omringd bent met mensen die van je houden en van wie jij kunt houden.
En Iwan en Clementine vallen dan ook in elke tijdlijn voor elkaar maar het is steeds het verkeerde moment totdat het juiste moment er is. De weg ernaartoe is prachtig geschreven en ook al is tijdreizen eerder iets dat je in het sci-fi genre tegenkomt is The seven year slip zo geschreven dat je het gelooft. Je gelooft dat er echt ergens een appartement is met magische eigenschappen die mensen bij elkaar brengt.
"That was love, wasn't it? It wasn't just a quick drop-it was falling, over and over again, for your person. It was falling as they became new people."
Wat in het verhaal ook als een rode draad loopt is rouw en verdriet, Ashley Poston beschrijft heel mooi hoe rouw en verdriet anders kunnen zijn voor verschillende mensen. Hoe het anders voelt en hoe anders mensen ermee omgaan, hoe terug gaan naar normaal nodig is maar eigenlijk niet kan. Normaal is namelijk het normaal waarin de overledene nog bestaat, hoe ga je verder en een nieuw normaal creëren.
De persoon waar Clementine om rouwt is van jongs af aan belangrijk voor haar geweest en de manier waarop diegene gestorven is speelt een grote rol in hoe zij met dat verdriet omgaat. Voor Iwan is degene om wie hij rouwt reden geweest voor het nemen van een belangrijke beslissing die zijn verder leven bepaalt. Hij probeert de herinnering aan die persoon in leven te houden in alles wat hij doet, maar ergens in de loop van de jaren verliest hij zichzelf. Clementine helpt hem zichzelf weer terug te vinden en terwijl ze daarmee bezig is vind ze antwoorden op vragen waarvan ze niet eens wist dat ze die had.
Op persoonlijke noot wil ik nog wel het volgende toevoegen, rouw en verdriet vragen tijd en mensen die verdriet hebben en rouwen hebben tijd nodig. Geef jezelf toestemming om te rouwen, maar verdrink niet in het verdriet.
Het leven kan magisch zijn zelfs als magie niet bestaat.
Ik heb genoten van dit verhaal en had niet verwacht dat ik het zo goed zou vinden. Het verhaal van Iwan en Clementine is een echt liefdesverhaal maar met een snufje magie. Ze ontmoeten elkaar voor het eerst terwijl er 7 jaar tussen hen zit, hij in het verleden en zij in de toekomst. Het appartement waar ze elkaar ontmoeten is van Clementine's tante en heeft een bijzondere eigenschap. Het brengt mensen samen die op een belangrijk punt in hun leven zijn en altijd met 7 jaar tussen toen en nu.
Het boek staat vol prachtige zinnen en beschrijvingen van liefde, eten, kunst en het leven. Hoe mooi het is als je omringd bent met mensen die van je houden en van wie jij kunt houden.
En Iwan en Clementine vallen dan ook in elke tijdlijn voor elkaar maar het is steeds het verkeerde moment totdat het juiste moment er is. De weg ernaartoe is prachtig geschreven en ook al is tijdreizen eerder iets dat je in het sci-fi genre tegenkomt is The seven year slip zo geschreven dat je het gelooft. Je gelooft dat er echt ergens een appartement is met magische eigenschappen die mensen bij elkaar brengt.
"That was love, wasn't it? It wasn't just a quick drop-it was falling, over and over again, for your person. It was falling as they became new people."
Wat in het verhaal ook als een rode draad loopt is rouw en verdriet, Ashley Poston beschrijft heel mooi hoe rouw en verdriet anders kunnen zijn voor verschillende mensen. Hoe het anders voelt en hoe anders mensen ermee omgaan, hoe terug gaan naar normaal nodig is maar eigenlijk niet kan. Normaal is namelijk het normaal waarin de overledene nog bestaat, hoe ga je verder en een nieuw normaal creëren.
De persoon waar Clementine om rouwt is van jongs af aan belangrijk voor haar geweest en de manier waarop diegene gestorven is speelt een grote rol in hoe zij met dat verdriet omgaat. Voor Iwan is degene om wie hij rouwt reden geweest voor het nemen van een belangrijke beslissing die zijn verder leven bepaalt. Hij probeert de herinnering aan die persoon in leven te houden in alles wat hij doet, maar ergens in de loop van de jaren verliest hij zichzelf. Clementine helpt hem zichzelf weer terug te vinden en terwijl ze daarmee bezig is vind ze antwoorden op vragen waarvan ze niet eens wist dat ze die had.
Op persoonlijke noot wil ik nog wel het volgende toevoegen, rouw en verdriet vragen tijd en mensen die verdriet hebben en rouwen hebben tijd nodig. Geef jezelf toestemming om te rouwen, maar verdrink niet in het verdriet.
Het leven kan magisch zijn zelfs als magie niet bestaat.
1
Reageer op deze recensie
