Overdosis verhaallijnen in anderzijds vermakelijke thriller

Tupla M. Als je nog nooit van deze naam gehoord hebt, denk je misschien: Waar zou zij vandaan komen? Tupla is eigenlijk geen eigennaam, maar betekent ‘dubbel’ in het Fins. Dat heeft een reden: de Nederlandse schrijfsters Wendela de Vos en Atie Vogelenzang deden zoveel research over Finland voor hun debuut dat ze een Finse naam als pseudoniem kozen. Klem is Tupla’s zevende boek en de tweede thriller waarin echtscheidingsadvocate Caro van Soerendonk de hoofdrol speelt.

Caro van Soerendonk probeert haar leven in Klem terug op de rails te krijgen nadat ze in Val haar man en dochter achter heeft gelaten en in een andere woning is getrokken. Ze weet nog steeds niet helemaal wat ze precies wil. Alleen haar werk gaat nog z’n gangetje. Ze handelt echtscheidingsprocedures af en gaat iedere avond alleen naar huis. Een gemoedelijk leven, totdat ze op een dag wordt gebeld door de politie. Haar visitekaartje is gevonden bij het lichaam van een oude man die zelfmoord heeft gepleegd in een natuurgebied. Niet veel later blijkt dat er nog een lichaam is aangetroffen waar haar kaartje ook werd gevonden. 

Caro heeft geen flauw idee hoe dat mogelijk is: ze heeft de oude zelfmoordenaars nog nooit gezien, laat staan haar kaartje gegeven. Vanwege haar geschiedenis besluit Caro’s baas dat ze zelf onderzoek moet doen naar de zelfmoorden, want hij is bang dat zijn advocatenbureau in een slecht daglicht komt te staan. Ondertussen worstelt Caro met haar jaloezie tegenover de nieuwe vrouw in Rollo’s leven, de moeizame relatie met haar dochter Julia en het aftakelende geheugen van haar moeder. En als zelfs de vertrouwelijke bezoekjes van pizzabezorger Solo veranderen, weet Caro helemaal niet meer waar ze haar houvast moet vinden. 

Klem is het tweede boek waar Caro in voorkomt, maar is gemakkelijk te lezen als standalone. Tupla M. neemt de tijd om uit te leggen wat Caro’s geschiedenis is en dat komt haar verhaal ten goede. Je begrijpt daardoor beter waarom ze bepaalde beslissingen maakt en waarom ze zich voelt zoals ze zich voelt. Dat maakt het gemakkelijk om je met haar te identificeren. De verdieping in haar leven zorgt echter ook voor een vrij groot contrast met de andere personages in het boek, die nogal oppervlakkig blijven. Een voorbeeld hiervan is de politie: waarom krijgt een politieman eigen hoofdstukken terwijl we verder niets over hem te weten krijgen en alle informatie in die hoofdstukken ook vanuit Caro verteld kunnen worden? 

Tegelijk verliest Tupla M. zich een beetje in de vele verhaallijnen die in het boek zijn verwerkt. Sommige daarvan lijken overbodig, zoals de stukken over Babette, of afgeraffeld, zoals het mysterieuze komen en gaan van pizzabezorger Solo. Daardoor is het zonde dat ze niet enkele personages of perspectieven heeft laten vallen om meer ruimte te maken voor een scherpere spanningsboog. Want hoewel het boek vermakelijk is en het je nieuwsgierig maakt naar de ontknoping, blijft de spanning een groot deel van de tijd afwezig. Dat er iets vreemds is met de zelfmoorden, staat namelijk als een paal boven water: anders was het immers geen thriller. 

Is Klem een baanbrekende thriller? Nee. Maar het boek is wel goed voor een paar uur leesplezier en zo erg is het niet dat je vingernagels die uurtjes overleven. En tegen het eind begint de vaart er ineens toch in te komen, zodat je nagels misschien toch nog wat knaagrandjes vertonen.