Luchtige strandthriller

Als je jarenlang als reisleider werkt, dan kan het gaan kriebelen om boeken te schrijven over je reizen. Linda van Rijn kreeg die kriebels ook. Maar in plaats van vakantiegevoel te verwerken in haar boeken, besloot ze haar hoofdpersonages in ellende te storten. Zo ook in haar nieuwste thriller, Zeezicht.

Anouk is blij als de vakantie nadert. Haar man Jan heeft al maandenlang amper tijd voor haar en hun kinderen doordat zijn bedrijf de economische crisis maar net heeft overleefd. Vanwege het gebrek aan geld gaan ze dit jaar een paar weken naar een vakantiehuis in Bergen aan Zee. Minder tropisch dan hun jaarlijkse vakantie naar Spanje, maar Anouk neemt zich voor de tijd aan zee te gebruiken om weer naar elkaar toe te groeien. Wat is daar immers een beter moment voor dan tijdens een vakantie?

De stranddagen zijn ontspannen en Anouk begint met het organiseren van een surpriseparty voor Jans veertigste verjaardag. Jans stemming lijkt ondertussen nog beter te worden als er een onverwachte meevaller is. Ze vieren de goede zakendeal met champagne in de strandtent Paal 11. Daar laat de mysterieuze eigenaar zijn oog vallen op Anouk en hij doet geen moeite zijn gevoelens te verbergen. Anouk voelt zich op haar beurt verward: zulke aandacht heeft ze al lang niet meer gekregen.

Zeezicht begint rustig. De eerste helft van de thriller wordt voornamelijk gebruikt om de personages te introduceren en de spanningen in het huwelijk van Anouk en Jan te laten zien. Op zich is dat logisch. Het is een echte vakantiethriller en je wilt dan niet al te zware materie voorgeschoteld krijgen, maar wel over een spannende situatie lezen. Die spanning zit hem niet zozeer in de klassieke thrillerelementen zoals moord. Waar zit het dan wel in? In de relatie van Anouk en Jan die zich in een neerwaartse spiraal bevindt en in het geflirt tussen Anouk en Steef van Paal 11.

Maar een dreiging? Die is er niet. Het is dat je door de achterflap weet dat er iets gaat gebeuren. De opbouw gaat té langzaam om je echt in het verhaal te laten zuigen. Het eind voelt zelfs wat afgeraffeld, waardoor het boek uit balans lijkt. Ook is de enige met wie je je enigszins kunt identificeren Anouk. Zij is echter ook net degene die de stomme beslissingen maakt, die je wellicht zelf nooit zou maken. Je voelt daardoor niet echt met haar mee als alles de verkeerde kant opgaat.

Veel meer dan een luchtige thriller voor op het strand moet je in ieder geval niet verwachten van Zeezicht.