Desperate Housewives meets Mission: Impossible

Meerdere uitgeverijen hebben al één of meerdere boeken van de Amerikaanse auteur Lisa Scottoline gepubliceerd. Dit keer maakt ze, na bijna tien jaar afwezigheid op de Nederlandse markt, haar ‘debuut’ bij Luitingh-Sijthoff met de standalone thriller Al is de leugen nog zo snel.

Iedereen heeft waarschijnlijk weleens van de serie Desperate Housewives gehoord. De eerste helft van dit boek doet hieraan denken, zelfs als je maar enkele afleveringen hebt gezien. We volgen meerdere mensen: de ‘leraar’ Chris, die al direct aangeeft geen echte docent te zijn, en een aantal moeders van jongens die Chris in zijn honkbalteam heeft.

Chris blijft vooral erg benadrukken dat hij hier vooral vanwege dubbelzinnige redenen is, wat op den duur een reactie teweeg brengt à la: ‘Ja, duidelijk, dat weten we nu wel.’ En de vrouwen? Het is dat er ‘thriller’ op de kaft staat, maar deze hoofdstukken dragen niets bij aan een eventuele spanningsboog. Eigenlijk bereikt Scottoline met deze hoofdstukken het tegenovergestelde: het Desperate Housewives-gevoel wordt versterkt. Ze keuvelen voornamelijk over van alles en nog wat, zonder dat dit per se bijdraagt aan de plot.

Het thrillerelement komt op een gegeven moment wel terug. Scottoline lijkt alleen op een bepaald punt gedacht te hebben: ‘O, wacht, nú moet ik echt even een inhaalslag maken’, waardoor het lijkt alsof je een totaal ander boek aan het lezen bent. En dan niet Desperate Housewives die ineens een lijk in de tuin vinden, maar eerder in de vorm van Mission: Impossible. Het boek is wat dat betreft erg Amerikaans.

De manier waarop alles ineens in een stroomversnelling raakt, is op zich leuk gevonden. Dit moment zorgt er ook voor dat je eraan herinnerd wordt dat je je gedachten erbij moet houden, maar het verhaal slaat vervolgens zo erg door dat het aan geloofwaardigheid in moet boeten. Natuurlijk, een thriller mag best de randjes van de realiteit opzoeken. Soms gaat het alleen te snel te ver, vooral als de eerste helft zo ontzettend traag op gang kwam, waardoor je er nooit echt goed in meegesleurd wordt. De vrouwen blijven ook heel het boek hun stem houden, maar die hoofdstukken vallen soms wat uit de toon.

Toch is er wel iets aan dit boek waardoor je nieuwsgierig blijft. Scottoline laat toch altijd wat informatie achterwege, zodat je toch weer aan een nieuw hoofdstuk begint om uit te vinden hoe de vork in de steel zit. Is dat genoeg? Als je vooral even vermaakt wilt worden waarschijnlijk wel, maar deze thriller blijft lastig te plaatsen door de totaal verschillende helften.